Σελίδα 123

H Piece de Resistance με πρoσκάλεσε στο παιχνίδι της Σελίδας 123, περίοδοι 5-8.
Για να μαι ειλικρινής το βιβλίο που βρέθηκε πιο κοντά μου με τουλάχιστον 123 σελίδες είχε λιγότερες από οκτώ περιόδους (Lemony Snicket, A series of unfortunte events, τεύχος 7. Εχει πολύ μικρά φύλλα και τεράστιες περιόδους και είναι εξαιρετικά ευχάριστο παρά τη μιζέρια που στάζει)
Το δεύτερο βιβλίο που έπιασα είχε μία εικόνα στη σελίδα 123 και η λεζάντα της, όπως είναι φυσικό, είχε λιγότερες από οκτώ περιόδους.
Το τρίτο βιβλίο ήταν τυχερό. Όχι μόνο είχε περισσότερες από οκτώ περιόδους στη σελίδα 123 αλλά έτυχε να πέσω στο αγαπημένο μου θέμα, ότι ο εγκέφαλος, όπως η φύση γενικότερα, έχει τον τρόπο του να καταλύει τις ιεραρχίες.

Α vision of the brain, by Semir Zeki.

One would have supposed from the doctrine of exclusive hierarchies that the connections between the visual areas would be exclusively serial, culminating in what might be called a master area.
But such a pattern of connections is not characteristic of visual areas or indeed of other cortical areas, which are instead connected in parallel, although serial connections also exist within a given pathway.
Indeed anatomical studies have yet to reveal a single cortical area to which all the visual areas connect exclusively.
Instead, each cortical area, whether visual or not, has multiple outputs.

Υπάρχει κάποιος που δεν εχει παιξει το παιχνίδι?
Equilibrium, an205, Αντίγονε, ΜΑD, MrDi, koulpa, Aster-oid, 7demons?
(εντάξει, ειστε πάνω από πέντε αλλά δεν μπορώ να διαλέξω)

Ξημέρωσε

Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Επτά το χάραμα, ημέρα Σάββατο, ειναι πολύ νωρίς για μένα.
Το περίεργο είναι ότι τις καθημερινές, που πάλι ανοίγω το μάτι κατα τις επτά, σέρνομαι λίγο (έως πολύ) ενώ τα Σ/Κ νοιώθω ανάλαφρη, ακόμα κι αν θέλω/πρέπει να πάω στο εργαστήριο, όσο κι αν έχω κουραστεί τις προηγούμενες μέρες.

Ξύπνησα λοιπόν σήμερα με το τραγούδι του Μάλαμα κολλημένο στον ουρανίσκο μου

Έρωτες (κάνετε δεξί κλικ κλπ)

Τα λόγια είναι της Φωτεινής Λαμπρίδη, η μουσική και η φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, από το δίσκο 13.000 μέρες (ίδια κι απαράλλαχτα, όνειρα και θαύματα)

Έρωτες που μιλούν στ' αυτί αυτοί γνωρίζουν μόνο
πως ψίθυρο τον ψίθυρο η αγάπη χτίζεται
Τις ρίζες του μισού καημού μου ξεριζώνω
γιατί με δάκρυ το φιλί μου δεν ξορκίζεται

Έρωτες που ακούν καλά, βήμα από πρωτοβρόχι
βλέπουν στα μάτια το θεό κι ανθρώπους δεν φοβούνται
Μόνο αγκαλιάζουν τη βροχή και της φωτιάς τη φλόγα
και με το σώμα ανάλαφρο κάθε βραδιά κοιμούνται

Έρωτες που ξυπνούν νωρίς πριν να χαράξει η μέρα
βλέπουν απ' όλους πιο καλά σκοτάδι δεν αρνιούνται
Βλέπουν των άστρων τη δενδριά κι ακόμα παραπέρα
στην επιφάνεια μιας κλωστής τρέχουν και δεν φοβούνται

Επτά πληγές

Ο thogias είναι ένα πολύ περίεργο πλάσμα και θέλει να μάθει τα επτά θανάσιμα ελαττώματα μου:

1. Αναβλητική, ιδιαίτερα όταν χάνω τον ενθουσιασμό μου για το αντικείμενο

2. Ανασφαλής, ιδιαίτερα όταν ο άλλος το παίζει (ηθελημένα ή μη) βαρύ πεπόνι

3. Συχνά πυκνά λέω ό,τι μαλακία μου κατέβει στο κεφάλι, π.χ. τις προάλλες είπα "γιαβόλ χερ κομαντάντ" στον προιστάμενό μου γιατί με είχε πρήξει με ενα σωρό περιττά ε-μαιηλ γεμάτα διαταγές. Πριν καιρό είπα ό,τι μπούρδα κατέβασε το συναισθηματικό μου κεφάλι σ έναν υποψήφιο "γκόμενο" και φυσικά τον έχασα δια παντός.

4. Κάπως ψωροπερήφανη. Αν δεν καταφέρω κάτι σαφώς άνω του μετρίου, πιγκώνομαι (που έλεγε και η γιαγιά μου) δηλαδή με πιάνει ένα σφιξιμο στην καρδιά από το αίσθημα της αποτυχίας.

5. Όχι πολύ υπομονετική όταν πρόκειται για καταστάσεις που δεν μπορώ να ελέγξω.

6. Θέλω να ξέρω τα συναισθήματα του άλλου (αυτό πάει με την ανασφάλεια)

7. Δεν έχω άλλα ελαττώματα βρε παιδιά γιατί κατά βάθος είμαι ένα τέλειο και μετριόφρον πλάσμα.

Μικρές χαρές (με αφορμή τα Επτά Δ)

Γλυκό και καφές με τους ολοκαίνουργιους φίλους σου στο παλιό, ήσυχο ιταλικό ζαχαροπλαστείο αφού προηγουμένως έχετε ξεποδαριαστεί στη ζωντανή, πολυπρόσωπη πόλη.

Πινεις καφέ, καπνίζεις το τελευταίο τσιγάρο της μέρας, ακούς την αγαπημένη σου ταινία, διαβάζεις και στέλνεις τα γράμματα της εβδομάδας σε παλιούς καλούς σου φίλους και μετά γράφεις αυτό το ποστάκι.

Πριν τελειώσεις τη φράση σου σε προλαβαίνει ο αγαπημένος σου, και γελάτε σα μικρά παιδιά.

Ο ήλιος του απογεύματος περνάει από τα κλαδιά των δέντρων και χτυπάει στο πλαϊνό ξύλο της βιβλιοθήκης (πρέπει να βγάλω τις σίτες από τα παράθυρα γιατί θολώνουν τη φωτογραφία).

Στο τηλέφωνο με το αγαπημένο σου αδελφάκι γελάτε με τις ώρες για βλακείες. Πώς θ ακούγεται στ αυτιά ενός μη-έλληνα η λέξη "οι ιοί"? Κι ακόμα τραγικότερο: "οι υιοί"?