Τα λόγια τα μεγάλα

αληθινά μεγάλα ή ψευτο-μεγάλα...

Αν πέσεις από το γκρεμό θα γκλπρσλπεε... δεν καταφερα να αρθρωσω καμία λέξη αλλα μου ρθε τρέλλα οταν την είδα στην ακρη του γκρεμού, να κάνει ακροβατικά για να φτάσει στην παραλία αντί να πάει από το δρόμο.

Ελα, βγάλε με φωτογραφία με το νοσοκόμο (ήταν ωραιότατος, by the way, και όσο πρέπει ντροπαλός)... λίγο πριν μπει στο ασανσέρ για το χειρουργείο.

Δεν ξέρω... αλλά τώρα που πέθανε ο μπαμπάς μου χει βγει μια τρομερή ενέργεια, θέλω να κάνω τα πάντα.

Ο,τι και να γίνει θα είσαι πάντα η χαρά μου.

Δε σ' εχω ανάγκη, μπορώ και μόνη μου.

Χρειάζομαι τον προσωπικό μου χώρο. Με πιέζεις.

Happy hour, μάι γκόντ!

Και πήγαινε λοιπόν το Χόντα Σίβικ, και έφτασε στη διασταυρωση, και είχε ένα πράσινο, καταπράσινο του Αμαζονίου, και έφτασε στο μέσον της διασταύρωσης, και τότε αποφάσισε το αγνώστου ταυτότητας ουφοειδές να στρίψει με κόκκινο, κατακκόκινο του πασχαλινού αυγού και να βρεθεί μπροστά στο Σίβικ στα καλά των καθουμένων.
Αυτός ο λαός πίνει πολύ τις Παρασκευές και δεν ξέρει τι του γίνεται. Πάντα με σύγχιζε το φαινόμενο happy hour. Από τις 5 το απόγευμα της Παρασκευής αρχίζουν να πίνουν (πίνουν και πίνουν και ξαναπίνουν) και μετά κυκλοφορούν στους δρόμους μες στην ανεμελιά!

Pardon?!

-Γιατί παιδί μου διάλεξες να περάσεις το καλοκαίρι σου στο εργαστήριο αυτό?
-Γιατί ικανοποιεί τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα και θα με βοηθήσει στις σπουδές μου.
-Δηλαδή, σε ποια πανεπιστήμια θα κάνεις αίτηση?
-Δύο ειναι οι μεγάλοι μου στόχοι: το John's Hopkins και το Harvard, γιατί μ ενδιαφέρει η Νευροχειρουργική.
-Πόσων χρονών είσαι παιδί μου?
-Είμαι δεκάξι.
-Πόσες ώρες τη μέρα διαβάζεις στο σπίτι?
-Οκτώ με εννιά ώρες
-Και πότε θα έρχεσαι στο εργαστήριο?
-Τα σαββατοκύριακα.

Υπεραπασχόληση, που λέει και ο Κούλπα, κοινώς έχουμε τρελλαθεί στη δουλεια. Number crunching μέχρι τελικής πτώσης.

Άλλα νέα:

Η Νέα Υόρκη έχει τροπικό κλίμα. Βρέχει τρεις μέρες και λιποθυμάς από τη ζέστη και την υγρασία τις επόμενες τρεις.
Το ρακούν της αυλής συνεχίζει τις νυχτερινές του επισκέψεις. Φοράει μια μάσκα στα μάτια και νομίζει πως δεν το αναγνωρίζω, προχωράει αργά-αργά σα να μη συμβαίνει τίποτε και σκάβει δήθεν αδιάφορα.
Ποιος θυμάται τον Γούντυ τον Τρυποκάρυδο, μ εκείνο το περίεργο γελάκι? Ε, έτσι κάνει περίπου! Κάνει και τοκ-τοκ-τοκ βέβαια με το ράμφος του αλλά έχει και αυτό κελάηδισμα που μοιάζει με του Γούντυ.

Φύτεψα τα πρώτα που φυτά. Ποτέ δεν ειχα το κουράγιο να φροντίζω φυτά, να ασχολούμαι μαζί τους μέρα παρά μέρα, να τα ποτίζω, να τους δίνω τροφή κλπ. Κάτι βασιλικοί κι ένας κάκτος που είχα στο πρώτο έτος ξεράθηκαν, και από τοτε δεν τόλμησα να αφοσιωθώ σε καμία ζωντανή ύπαρξη που να εξαρτάται από μένα τόσο πολύ.
--Αυτή τη φορά μπορεί να τα καταφέρω. Αναμένονται ηλιοτρόπια, μαργαρίτες, σύνθετες μαργαρίτες και κρίνοι. Φωτογραφίες προσεχώς.