σοκολάτα πορτοκάλι: Σεπτεμβρίου 2008

-Πειτε μου παρακαλώ, σε κλιμακα από 1 έως 10, πόσο πολύ πονάτε?
--Αυτή η ερώτηση αγγίζει τα όρια του παράλογου και με συγχίζει απίστευτα!
ΠΟΝΑΩ. Δεν υπάρχει κλίμακα.

-Πείτε μου σας παρακαλώ, τώρα που σας επισκέφτηκε η κυρα-Μόρφω, πόσος ειναι πόνος σας σε κλιμακα 1-10?
--Ο πόνος ειναι σχεδόν ο ίδιος αλλά δε με νοιάζει. Ξέρω ότι πονάω αλλά δε μ ενδιαφέρει!

-Πειτε μου σας παρακαλώ, τώρα που σας επισκέφτηκε η κυρία Oxy-codone, ξαδέλφη της κυρα-Μόρφως, πόσος ειναι ο πόνος σας σε κλιμακα 1-10?
--Όταν εχω ανοικτά τα μάτια ο πόνος ειναι ο ίδιος αλλά δε με νοιάζει.
Όταν εχω κλειστά τα μάτια, δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτην την ερώτηση γιατί γινομαι ενα φουσκωτό μπαλόνι που επιπλέει σ' ένα λεπτό, διαφανές ρευστό, και δεν ξέρω πού βρίσκεται το πόδι μου και πού το χέρι μου, και ούτε ξέρω σε ποιο σημείο πονάω ουτε καν αν πονάω.
-Δηλαδή δεν μπορείτε να μας δώσετε ενα νούμερο από 1 έως 10?
....................................................................................

Πώς να τρελλάνετε τον ασθενή σας

-Εχετε φάει μετά την εγχειρηση?
--Ναι, γιατρέ, πριν τρεις ώρες αλλά εκανα εμετό.
-Ωραία, να ετοιμαστειτε για ένα τεστ, γιατί είσασταν κακός ασθενής και βασανίσατε το χειρουργο σας, ανεβηκε η μπιλιρουμπίνη και πρέπει να σας ριξουμε ενα ραδιενεργό contrast agent για να δούμε τι έχει απομείνει εκεί μέσα
--Contrast agent? Πώς λεγεται?
-....gadolinium...
--Α! Θα πάω για κάποιο MRI?
-Όχι, ειναι άλλο τεστ αυτό.
--Ειναι ΚΑΙ ραδιενεργο? Τι χρόνο ημιζωής έχει?
-Ω, τι σημασία έχει? Δύο μέρες νομίζω!
--Δύο μέρες???? ΔΥΟ μέρες χρόνος ημιζωής?
-Μα τι να σας πώ, ρωτήστε τον τεχνικό! Φευγω τώρα γιατί βιάζομαι!
--Τι ώρα θα γινει το τεστ?
-Δεν ξέρω, κάποια στιγμή σημερα, ίσως αυριο.
--Μα δε μου είπατε τελικα, πρέπει να ξαναφάω ή όχι?
-Θα το δούμε αυτό.

Τελικά αυτό ήταν Μebrofenin, που δε φανταζομαι να 'ναι contrast agent, επισημασμένο με Τεχνήτιο-99, που έχει χρόνο ημιζωής 6 ώρες!
....................................................................................

Μια συναρπαστική ζωή!

Ειναι πρώτ απ΄όλα ο πόνος, μια σκληρή πραγματικότητα για τον ασθενή, αλλά τουλάχιστον του θυμίζει οτι ειναι ζωντανός.
Οι επισκέψεις των συγγενών και φίλων που τις θέλει αλλά την ίδια στιγμή τον κουράζουν.
Μετα, εχουμε την καθημερινότητα των φαρμάκων. Τι έχει το μένου σημερα?
Φωσφορικά και Κάλιο. Ολο πεφτουν αυτά ρε γαμώτο. Γιατί?
-Ε, τι να κάνουμε? Πέφτουν!
Μα ειναι απαντηση αυτη?
Τα δύο αντιβιοτικά κάθε 4-6 ώρες, το φάρμακο για τα οξέα του στομάχου, εκεινη η παλιο-υποδόρια της ηπαρίνης κάθε οκτώ ώρες, δειγμα αίματος κάθε πρωί, οξυγόνο (μακάρι να ειναι πάνω από 95, τελικά πρέπει να κοψω το καπνισμα), πίεση παλμοί και θερμοκρασία κάθε 4 ώρες (αν το θυμηθούν), αλλαγή αιμοκαθετήρα κάθε τρεις μέρες γιατί ειναι και περιεργες οι φλέβες μου, ογκομέτρηση ούρων, ελπίζω να μην αφυδατωνομαι, και αυτη η απιστευτη επιθυμία να πιω νερό! Μετα από 5 + 3 μέρες με τον καθετηρα στη φλέβα, το νερό ανέβηκε τρομερά στην εκτίμησή μου.
.....................................................................................

Τι άλλο θ ακούσουν τ αυτιά μου?

-Θέλετε να πούμε μαζί μια προσευχή?
--Αν ερχεται τζάμπα μαζί με το φαγητό, γιατί όχι?

-Οχι, δε θα κλείσω την τηλεόραση. Ολη μέρα κι ολη νύχτα θα είναι ανοιχτή γιατί την πλήρωσα!

-Φωνάχτε την αστυνομία! Αυτη η νοσοκομα με νευριάζει. Πίνει ginger ale και με κοιτάζει με μίσος.

-Εισαστε σε δίαιτα καρδιοπαθούς και δεν μπορείτε να φάτε ρυζόγαλο.
--Τι επιλογές έχω?
-Scambled eggs, λουκάνικο...

-Σας παρακαλώ, μου ρχεται εμετός, μπορείτε να μου δώσετε τον κουβά μου γιατί δεν μπορώ να σκύψω?
--Οχι, δεν ειναι η δουλειά μου. Φωνάχτε το νοσοκόμο σας.
.....................................................................................

Ας σοβαρευτούμε και λίγο

Οταν ξύπνησα από την πρώτη επέμβαση ξύπνησα πολύ απότομα και ειχα τεράστο πόνο. Λες ήταν ο πονος που με ξυπνησε και όχι τα αναισθητικά που εφευγαν από μέσα μου.
-Πονάω άρα ζω. Καλό αυτό.
--Κάποιοι με χειρουργησαν. Εσεις με χειρουγησατε? Ναι. Σας ευχαριστώ. Δεν υπάρχουν λόγια για την ευγνωμοσύνη. Ποιος εκανε την αναισθησία? Ο κύριος εκει. Γειά σου φίλε.
---Να πειτε στο Μιχάλη οτι είμαι καλά γιατι θ ανησυχεί.
----Και πάρτε αυτο το οξυγόνο από εδώ γιατί το πλαστικό βρωμάει τρελλά!
-----Που ήσουν νεαρέ τραυματιοφορέα? Περιμένω μισή ώρα!

Τα καλά μου Επτά Δαιμόνια με προσκάλεσαν στο παιχνίδι των τριών ευχών, μια για μένα, μία για τους εχθρούς μου και μία για κάποιον άλλον.
Μου πήρε μέρες να το πάρω απόφαση... μήπως ειμαι λίγο emotionally blunt τελευταίως?

---για μένα: να μάθω να δρω πιο γρήγορα... πχ ενας χρόνος για να προσαρμοστώ σε νέες συνθήκες ζωής μου φαινεται κομματάκι πολύς, τέσσερα χρόνια για να τελειώνω μ' εκείνο το ρημαδι το paper ειναι σίγουρα πολλά...

---για τους (όποιους) εχθρούς: να κουλάρουν και να μην μου πολυκουνιούνται γιατι βαριέμαι ν ασχολούμαι μαζί τους

---για κάποιον άλλον (ή "Αλλον"): να ειναι υγιής, να έχει θάρρος και να ξεσκονίσειτην καρέκλα του γιατί έχει πιάσει κάτι αραχνίτσες!!