119 +1 μέχρι να φύγω και αναρωτιέμαι ΠΟΥ πάω?
Το δημοσιονομικό δελτίο του γραφείου προϋπολογισμού του κράτους/βουλής των Ελλήνων (ναι, αυτού που του απαγορεύεται δια να ομιλεί -αθάνατε Κουτσόγιωργα, είσαι η επιτομή του έλληνα) μας λέει τα εξής:
Το 88.6% των εσόδων του ελληνικού κράτους προήλθε από άμεσους και έμμεσους φόρους.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις συνέβαλαν ηρωϊκά στα έσοδα κατά 1.8%.
Τα έσοδά μας για το επτάμηνο Ιαν-Ιουλ 2011 ήταν 29.9 δισ. ευρώ.
30.4% των εξόδων δαπανήθηκε σε μισθούς, συντάξεις, και ασφάλιση του Δημοσίου.
23% ήταν τόκοι.
20% δόθηκε για επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων.
7% ήταν επιστροφές φόρων και 3.5% δόθηκε σε ΟΑΕΔ, ΕΚΑΣ κλπ
Με 2% επιχορηγήθηκαν οι συγκοινωνίες και 1% ξοδεύτηκε για οφειλές σε νοσοκομεία
Τα έξοδά μας για το επτάμηνο Ιαν-Ιουλ 2011 ήταν 44.08 δισ. ευρώ .
Τα έξοδά μας αυξήθηκαν σε σχέση με το περσινό επτάμηνο κατά 3.2 δισ. ευρώ.
Κατά 2.2 δισ. αυξήθηκαν οι επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και κατά 1.3 δισ. οι τόκοι.
Μισθοί και συντάξεις μειώθηκαν κατά 0.5 δισ.
Όλο το κείμενο μπόρεσα να το βρω εδώ . Τον ιστότοπο του (τέως?) γραφείου παρακολούθησης προϋπολογισμού δεν κατάφερα να τον εντοπίσω.
13 σχόλια:
Πάμε περίφημα.
Όταν δεν έχει γίνει ούτε μία ιδιωτικοποίηση και όταν δεν εισπράττονται οι φόροι, τι περιμένεις;
Δύο φαίνεται πως είναι τα σημαντικότερα προβλήματα: η ανύπαρκτη κερδοφορία των δημόσιων επιχειρήσεων και η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων (υποθέτω και η φοροδιαφυγή είναι τεράστιο πρόβλημα αλλά δε γνωρίζω τα ακριβή νούμερα. Οι φήμες λένε ότι αντιστοιχεί σε 30δισ/χρόνο, που είναι, όλως περιέργως, όσο και το έλλειμμα, αλλά δεν ξέρω πώς εχει εκτιμηθεί.)
Ακόμα κι αν πουληθούν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, ακόμη και οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώνονται πλέον από τον αγοραστή της δημόσιας επιχείρησης, το έλλειμμα δε μηδενίζεται και το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων παραμένει.
Γενικά, έχουμε πρόβλημα!
Πού θέλεις να έρθεις παιδί μου; Δεν γίνεται να ο καθυστερήσεις λίγο ακόμα; Δεν είμαστε έτοιμοι εδώ ακόμα...
Αυτά που έπρεπε να γκρεμιστούν δεν γκρεμίσανε ακόμα...
κι αυτά που πρέπει να κτιστούν ούτε άρχισαν ούτε ...λεφτά υπάρχουν για γίνουν.
Το χειρότερο από όλα και αυτό που εξαγριώνειι τους πάντες -πολίτες και τρόϊκα μαζ'ι- είναι ότι η κυβέρνηση παίζει μπάλα πετώντας την διαρκώς στη κερκίδα.
Ροκανίζει το χρόνο ώσπου να σφυρίξει λήξη τετραετίας, να δώσει την καυτή πατάτα στους άλλους και αυτοί να βγούνε από τη δοκιμασία της κυβέρνησης, διατηρώντας όσο μπορούν περισσότερους από τους κοματικούς μηχανισμούς στο κράτος και στην κοινωνία και ας πάει η Ελληνική πολιτεία μαζί με την κοινωνία της στα κομμάτια. Στο κάτω κάτω δεν είναι και άμοιρη της τύχης της! Ψέμματα;
Το πρόβλημα τους (όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται) δεν είναι να δώσουν την μάχη ώστε να βγούμε από την κρίση σαν πολιτεία και κοινωνία αλλά να διαφυλάξουν πάση θυσία τα ερείσματα τους στην εξουσία. Για την επόμενη φορά που θα υπάρχει κάτι για να μοιράσουν στην πελατεία τους... στους Φωτόπουλους, του Λυμπερόπουλους και τα άλλα παιδιά... κρατώντας για τον εαυτό τους τη δόξα ότι "κυβερνάνε" την Ελλάδα σαν από κληρονομικό δίκαιο αριστοκρατία. :-(
Συμφωνώ μαζί σου: "Γενικά έχουμε πρόβλημα" και δεν υπάρχουν στον ορίζοντα αυτοί που θα αναλάβουν να το λύσουν... Quo Vadis?
Αερικέ κάνεις λάθος να πιστεύεις πως δεν υπάρχουν στον ορίζοντα αυτοί που θα αναλάβουν να λύσουν το πρόβλημα...
Έρχεται ο Σαμαράς!
:)
wow!
(αν πληκτρολογήσεις τα ίδια γράμματα με γυρισμένο το πληκτρολόγιο στα ελληνικά, θα διαβάσεις το πραγματικό νόημα του επιφωνήματος μου) :-)
Σαμαράς?! Dio mio!
Τα προβλήματά μας δεν οφείλονται στην κακή ηγεσία μας αλλά το κεφάλι μας το ξερό. Δεν προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές, αργούμε τρομερά να πάρουμε αποφάσεις και δεν θέλουμε να ενταχτούμε σε κανένα σύνολο.
Πόσα χρόνια μείναμε κολλημένοι στην ιδέα της Πόλης?
Πόσα χρόνια αναμασάμε (με τρόπο μηδενιστικό ή διχαστικό) τον τουρκικό ζυγό, τον εμφύλιο, την επάρατη Δεξιά?
Γιατί τρέμουμε το νέο νόμο για τα παν-μια? Είναι απίστευτη η δυσπιστία που έχουν οι φοιτητές μας για ένα σύστημα διοίκησης που εφαρμόζεται σε ΟΛΟΝ τον κόσμο.
Δεν είναι περίεργο ότι από ένα τέτοιο σύνολο (που είναι κάπως παθολογικά κολλημένο στο παρελθόν και στα στενά όρια του τόπου του) δεν εμφανίζονται ηγέτες με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Οχι ότι τους δικαιολογώ που δεν κάνουν τη δουλειά τους, αλλά μου φαίνεται ότι τους ειναι αδύνατον να δράσουν κατά τρόπο συγκροτημένο, μεθοδικό, αισιόδοξο κλπ.
Τέσπα... όσο για τη δική μου μικρή ιστορία, καλώς ή κακώς (σε καμιά δεκαετία θα φανεί ποιο από τα δύο ισχύει), η επιστροφή μου στην Ελλάδα ξεκίνησε πριν 2 χρόνια, όταν αποφάσισα ότι δε θέλω να ξοδέψω άλλη ενέργεια για τη χώρα που με φιλοξενεί, αναβλήθηκε για σχεδόν ένα χρόνο και οριστικοποιήθηκε πριν μερικούς μήνες.
Οι προβληματισμοί που θέτεις ΣΠ μπορούν ΙΣΩΣ να εξηγηθούν στην ψυχολογία που έχουμε ως λαός να και στο δομικό μας φόβο, την ανασφάλεια, το κόμπλεξ και την κουτοπονηριά μας.
Ένας λαός που του φορτώσανε μία δυσβάσταχτη κληρονομιά που δεν του ανήκει. Έτσι τον καταδικάσανε να έχει τόσο παρελθόν, ώστε να μην έχει μέλλον.
Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα διόλου... Γιατί δεν μας ανήκει κληρονομιά μας; Είμαστε άλλου πατέρα παιδιά ή είναι κλεμένη;
Ασφαλώς και μας ανήκει, όπως μας ανήκει κι η γη αυτή, στην οποία σώζονται ακόμη τα χνάρια των προαιώνιων παπούδων και πατεράδων μας - κι αυτό λίγο δεν είναι.
Άλλο ζήτημα το ότι μας πέφτει βαρειά και δύσπεπτη αυτή η κληρονομιά, άλλο το ότι μπορεί να μη ξέρουμε να την διαχειρισθούμε (αλλά και ποιός λαός ή ποιός ηγέτης σήμερα είναι αντάξιος του λαμπρού του παρελθόντος - οι καιροί μας τους έχουν κοντύνει όλους!).
Η κληρονομιά, λοιπόν, δική μας είναι, αλλά μέσω της παιδείας πρωτίστως οφείλουμε να την αφομοιώσουμε και να την εντάξουμε δημιουργικά στο παρόν, για να έχουμε μέλλον.
Λαός δίχως παρελθόν και, μάλιστα, λαός, που μ' όποιον τρόπο απαρνείται ή απορρίπτει ως βαρύ ή δύσπεπτο το παρελθόν του, μακριά δεν μέλλει να πάει...
Αστεροηδή, δεν είμαι υπέρμαχος της θεωρίας της Συνέχειας του Ελληνισμού κατά Παπαρηγόπουλο. Θεωρώ πως αυτό το παραμυθάκι μας έχει προκαλέσει πολλή μεγάλη ζημιά στην ψυχολογιά μας ως έθνος (αν μπορεί να οριστεί κάτι τέτοιο).
Παιδία, έχετε και τα δύο δίκιο!
Η κλασσική Ελλάδα, οι αποικίες, τα ελληνιστικά χρόνια, το Βυζάντιο, η Επανάσταση, όλα δικά μας είναι.
Η Ηλιόπετρα μας ανήκει.
... αλλά βλέπω ότι μας πέφτει λίγο βαριά (πολύ πέτρα βρε παιδί μου) και δεν αφομοιώνεται για να πάμε κι εμείς λίγο μπροστά.
Έχουμε βέβαια και αρβανίτικα, σλάβικα, ιταλικά κλπ γονίδια -- αλλιώς θα είχαμε πεθάνει από την ενδογαμία και τις γενετικές ασθένειες.
Το θέμα μου δεν είναι μόνο η γενετική σχέση που ίσως να έχουμε ως λαός με τους Αρχαίους.
Σε κάθε περίπτωση είναι τόσο βαρυά η κληρονομιά που μας δόθηκε (αφού σε τελική ανάλυση από τους Ευρωπαίους μάθαμε για τους προγόνους μας) που δε μπορούμε να τη σηκώσουμε (κανείς λαός δε θα μπορούσε, εδώ που τα λέμε).
Συνέχεια του Ελληνισμού δεν σημαίνει αναγκαστικά και απόλυτη φυλετική καθαρότητα στο πέρασμα τόσων χιλιάδων ετών. Σημαίνει συνέχεια γλώσσας και πολιτισμού, όμως, συνέχεια παραμονής στην ίδια γη και συνέχεια αίσθησης δεσμών άρρηκτων με αυτήν. Σημαίνει αίσθηση καθοριστική του ότι ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο σύνολο.
Αυτά τα έχουμε, παρά τις αναπόφευκτες επιμειξίες...
Ασφαλώς, δεν έχουμε αφομοιώσει όσο θάπρεπε την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά. Είναι τόσο μεγάλη, που δεν ξέρω καν αν θα ήταν και εφικτό αυτό. Σίγουρα, πάντως, η συνέχισή της δεν είναι εφικτή. Χρέος, όμως, έχουμε να την διαχειρισθούμε, όσο βαρειά κι αν μας πέφτει. Αυτή είναι η μόνη εθνική αποστολή, που γνωρίζω και δέχομαι και που, πέρα από άλλες μεγαλοστομίες, θα έπρεπε να αποτελεί έναν από τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής μας.
Η σωστή διαχείρισή της έχει υπαρξιακό νόημα, αλλά ακόμη και οικονομικό περιεχόμενο! Δυστυχώς, δεν το κάνουμε, δεν την διαχειριζόμαστε σε επίπεδο ουσίας...
Asteroid δε διαφωνώ με αυτά που λες. Απλά πιστεύω πως τελικά το βάρος της κληρονομιάς είναι τόσο δυσβάσταχτο που μας έχει κολλήσει στο παρελθόν του.
Σκέψου να ανήκεις σε μία οικογένεια όπου ένα μέλος της είναι τόσο γνωστό και δημοφιλές που όπου κι αν πας όλοι σου μιλάνε γι αυτόν. Κανείς στην ουσία δεν ενδιαφέρεται για σένα. Ζεις στη σκιά αυτού του προσώπου και τελικά εγκλοβίζεσαι εκεί.
Αυτό νομίζω πως έχουμε, σε μεγάλο βαθμό, πάθει ως λαός. Το χειρότερο από όλα είναι πως δεν το ζητήσαμε και να το πάθουμε. Οι ξένοι ήταν αυτοί που κατά τον "ελληνικό διαφωτισμό" ήρθαν και μας μίλησαν για τους ένδοξους προγόνους μας...
Δημοσίευση σχολίου