The Library

For there is a wind or ghost of a wind
in all the books echoing the life
there, a high wind that fills the tubes
of the ear until we think we hear a wind

actual

to lead the mind away.

Ότι θα έχει γραφτεί ποίημα με τίτλο Η Βιβλιοθήκη ούτε που το φανταζόμουν μέχρι που ξεφύλλισα τα ποιηματα του William Carlos Williams πριν τα βάλω πρόχειρα σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου (πάνω αριστερά στη φωτό, το άσπρο) κοντά σε μερικά άλλα, επίσης τυχαία διαλεγμένα από τις κούτες της μετακόμισης. Το κακό με μένα είναι ότι ουδέν μονιμότερο του προσωρινού και πολύ φοβάμαι ότι έτσι άτακτα βαλμένα θα παραμείνουν μέχρι την επόμενη μετακόμιση...

Δεξιά του, On the road του Jack Kerouac. Πολύ κακό για το τίποτε μου φάνηκε, πηγαινοέρχεται ένας τύπος πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά στην Αμερική, πίνει και πίνει και ψάχνει τη ζωή πέρ' από το κλασσικό "όνειρο". Εχω τη φρικτή υποψία ότι δεν τη βρήκε.

Ακόμα πιο δεξιά Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Goldbach ή Πώς ν αγγίξετε την παραφροσύνη αν χαθείτε στην αγκαλιά της επιστήμης, του Απόστολου Δοξιάδη. Κάθε ζυγός ακέραιος μεγαλύτερος του 2 μπορεί να γραφτεί ως άθροισμα δύο πρώτων αριθμών, δηλαδή δύο μονών αριθμών που διαιρούνται μόνο με τον εαυτό τους και το 1

π.χ. 10=3+7, 14=3+11 και τελειωμό δεν έχει αυτή η 'σειρά'..... Το κακό είναι ότι δεν έχει κι απόδειξη!

Αριστερά του Williams, το βιβλίο της Jane Goodall γεμάτο εμπειρίες από τα ξαδέλφια μας τους χιμπαντζήδες.

Οδηγός άγριων φυτών, Audubon Society, οι καλύτερες εκδόσεις για ερασιτέχνες περιηγητές!

Alain de Botton, The Architecture of Happiness. Πιστέψτε με, ήταν δώρο! Τι φανφάρας, θεέ μου!

Λεξικό Ισπανικής γλώσσας, μισοπαρατημένη απόπειρα να μάθω μόνη μου Ισπανικά για να διαβάσω Neruda και Marquez στο πρωτότυπο.

Georgia, από το ταξίδι μου στην Ατλάντα, πριν δύο χρόνια. Αυτή η πολιτεία ήταν πάντα φτωχή.

Από κάτω και από αριστερά προς τα δεξιά έχουμε:

Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς, γιατί κάπως πρέπει κι εγώ να αποκοιμιέμαι τα βράδυα.

Lemony Snicket, A series of Unfortunate Events, καταπληκτικό νυχτερινό ανάγνωσμα! Με άρωμα Ιουλίου Βερν, Ένιντ Μπλάιτον, μυστήριο, τρυφεράδα, εξυπναδα. Για παιδιά, εννοείται.

Snow, του Orhan Pamuk. Όταν το πρωτοδιάβασα μου φάνηκε ότι διαβάζω Έλληνα συγγραφέα. Στην πορεία μπερδεύτηκα τόσο με την πλοκή ώστε σιγουρεύτηκα πως όντως είναι 'Ελληνας.

Living to tell the tale, του Gabriel Garcia Marquez. Δεν περιγράφεται η συγκίνηση που νοιώθει κάποιος όταν διαβάζει την αυτοβιογραφία του αγαπημένου του συγγραφέα και αναγνωρίζει τους ήρωες ή θραύσματα από τους ήρωες των βιβλίων του.

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, και ακόμα αδιάβαστο του Νίτσε.

The Wind in the Willows του Kenneth Grahame. Θυμάται κανείς εκείνο το κινούμενο σχέδιο στην τηλεόραση μ' έναν ψυλομύτη, πλούσιο βάτραχο που ζούσε σ ένα μεγάλο αρχοντικό, που όλο έκανε βλακείες και τον γλύτωνε ο σοφός ασβός και ο καλός φίλος ο τυφλοπόντικας? Υπήρχαν κι άλλοι χαρακτήρες στο δάσος, ο ratty ενας εντελώς carefree και καλός χαρακτήρας, οι κακές νυφιτσες, μόνιμος μπελάς, κάτι σκιούρια, κάτι κουνέλια...

Ταξιδιωτικός οδηγός ΗΠΑ και οδηγός τσέπης Lonely planet της Νέας Υόρκης.

Πιο πέρα διάφορα ενοχοποιητικά στοιχεία....