Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Ms Morphine και άλλες ιστορίες



-Πειτε μου παρακαλώ, σε κλιμακα από 1 έως 10, πόσο πολύ πονάτε?
--Αυτή η ερώτηση αγγίζει τα όρια του παράλογου και με συγχίζει απίστευτα!
ΠΟΝΑΩ. Δεν υπάρχει κλίμακα.

-Πείτε μου σας παρακαλώ, τώρα που σας επισκέφτηκε η κυρα-Μόρφω, πόσος ειναι πόνος σας σε κλιμακα 1-10?
--Ο πόνος ειναι σχεδόν ο ίδιος αλλά δε με νοιάζει. Ξέρω ότι πονάω αλλά δε μ ενδιαφέρει!

-Πειτε μου σας παρακαλώ, τώρα που σας επισκέφτηκε η κυρία Oxy-codone, ξαδέλφη της κυρα-Μόρφως, πόσος ειναι ο πόνος σας σε κλιμακα 1-10?
--Όταν εχω ανοικτά τα μάτια ο πόνος ειναι ο ίδιος αλλά δε με νοιάζει.
Όταν εχω κλειστά τα μάτια, δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτην την ερώτηση γιατί γινομαι ενα φουσκωτό μπαλόνι που επιπλέει σ' ένα λεπτό, διαφανές ρευστό, και δεν ξέρω πού βρίσκεται το πόδι μου και πού το χέρι μου, και ούτε ξέρω σε ποιο σημείο πονάω ουτε καν αν πονάω.
-Δηλαδή δεν μπορείτε να μας δώσετε ενα νούμερο από 1 έως 10?
....................................................................................

Πώς να τρελλάνετε τον ασθενή σας

-Εχετε φάει μετά την εγχειρηση?
--Ναι, γιατρέ, πριν τρεις ώρες αλλά εκανα εμετό.
-Ωραία, να ετοιμαστειτε για ένα τεστ, γιατί είσασταν κακός ασθενής και βασανίσατε το χειρουργο σας, ανεβηκε η μπιλιρουμπίνη και πρέπει να σας ριξουμε ενα ραδιενεργό contrast agent για να δούμε τι έχει απομείνει εκεί μέσα
--Contrast agent? Πώς λεγεται?
-....gadolinium...
--Α! Θα πάω για κάποιο MRI?
-Όχι, ειναι άλλο τεστ αυτό.
--Ειναι ΚΑΙ ραδιενεργο? Τι χρόνο ημιζωής έχει?
-Ω, τι σημασία έχει? Δύο μέρες νομίζω!
--Δύο μέρες???? ΔΥΟ μέρες χρόνος ημιζωής?
-Μα τι να σας πώ, ρωτήστε τον τεχνικό! Φευγω τώρα γιατί βιάζομαι!
--Τι ώρα θα γινει το τεστ?
-Δεν ξέρω, κάποια στιγμή σημερα, ίσως αυριο.
--Μα δε μου είπατε τελικα, πρέπει να ξαναφάω ή όχι?
-Θα το δούμε αυτό.

Τελικά αυτό ήταν Μebrofenin, που δε φανταζομαι να 'ναι contrast agent, επισημασμένο με Τεχνήτιο-99, που έχει χρόνο ημιζωής 6 ώρες!
....................................................................................

Μια συναρπαστική ζωή!



Ειναι πρώτ απ΄όλα ο πόνος, μια σκληρή πραγματικότητα για τον ασθενή, αλλά τουλάχιστον του θυμίζει οτι ειναι ζωντανός.
Οι επισκέψεις των συγγενών και φίλων που τις θέλει αλλά την ίδια στιγμή τον κουράζουν.
Μετα, εχουμε την καθημερινότητα των φαρμάκων. Τι έχει το μένου σημερα?
Φωσφορικά και Κάλιο. Ολο πεφτουν αυτά ρε γαμώτο. Γιατί?
-Ε, τι να κάνουμε? Πέφτουν!
Μα ειναι απαντηση αυτη?
Τα δύο αντιβιοτικά κάθε 4-6 ώρες, το φάρμακο για τα οξέα του στομάχου, εκεινη η παλιο-υποδόρια της ηπαρίνης κάθε οκτώ ώρες, δειγμα αίματος κάθε πρωί, οξυγόνο (μακάρι να ειναι πάνω από 95, τελικά πρέπει να κοψω το καπνισμα), πίεση παλμοί και θερμοκρασία κάθε 4 ώρες (αν το θυμηθούν), αλλαγή αιμοκαθετήρα κάθε τρεις μέρες γιατί ειναι και περιεργες οι φλέβες μου, ογκομέτρηση ούρων, ελπίζω να μην αφυδατωνομαι, και αυτη η απιστευτη επιθυμία να πιω νερό! Μετα από 5 + 3 μέρες με τον καθετηρα στη φλέβα, το νερό ανέβηκε τρομερά στην εκτίμησή μου.
.....................................................................................

Τι άλλο θ ακούσουν τ αυτιά μου?



-Θέλετε να πούμε μαζί μια προσευχή?
--Αν ερχεται τζάμπα μαζί με το φαγητό, γιατί όχι?

-Οχι, δε θα κλείσω την τηλεόραση. Ολη μέρα κι ολη νύχτα θα είναι ανοιχτή γιατί την πλήρωσα!

-Φωνάχτε την αστυνομία! Αυτη η νοσοκομα με νευριάζει. Πίνει ginger ale και με κοιτάζει με μίσος.

-Εισαστε σε δίαιτα καρδιοπαθούς και δεν μπορείτε να φάτε ρυζόγαλο.
--Τι επιλογές έχω?
-Scambled eggs, λουκάνικο...

-Σας παρακαλώ, μου ρχεται εμετός, μπορείτε να μου δώσετε τον κουβά μου γιατί δεν μπορώ να σκύψω?
--Οχι, δεν ειναι η δουλειά μου. Φωνάχτε το νοσοκόμο σας.
.....................................................................................

Ας σοβαρευτούμε και λίγο

Οταν ξύπνησα από την πρώτη επέμβαση ξύπνησα πολύ απότομα και ειχα τεράστο πόνο. Λες ήταν ο πονος που με ξυπνησε και όχι τα αναισθητικά που εφευγαν από μέσα μου.
-Πονάω άρα ζω. Καλό αυτό.
--Κάποιοι με χειρουργησαν. Εσεις με χειρουγησατε? Ναι. Σας ευχαριστώ. Δεν υπάρχουν λόγια για την ευγνωμοσύνη. Ποιος εκανε την αναισθησία? Ο κύριος εκει. Γειά σου φίλε.
---Να πειτε στο Μιχάλη οτι είμαι καλά γιατι θ ανησυχεί.
----Και πάρτε αυτο το οξυγόνο από εδώ γιατί το πλαστικό βρωμάει τρελλά!
-----Που ήσουν νεαρέ τραυματιοφορέα? Περιμένω μισή ώρα!

12 σχόλια:

Dr_MAD είπε...

:-S

Ευτυχώς τέλος καλό - όλα καλά

οι γιατροί είμαστε λίγο για σκότωμα μερικές φορές, αλλά δώσε μας λίγα ελαφρυντικά

είσαι σπίτι τώρα, right?

σοκολάτα πορτοκάλι είπε...

Ναι ναι, σπιτι! Στο νοσοκομείο δεν ειχα συνδεση στο ιντερνετ και μαλλον ετσι ειναι το σωστό. Οπως και με τα επισκεπτήρια: πρέπει να ειναι συντομα και οχι πάνω από δύο ομιλητές κάθε στιγμή. Αλλιώς το μυαλό ζαλιζεται!

Αυτός ο ήταν ο ένας και μοναδικός γιατρός που με συγχισε. Ολοι οι άλλοι ήταν φανταστικοί. Κάθε πρωί με ξυπνπούσε ο φοιτητής που εκανε την κλινική του. Τις πρώτες μέρες στεκοταν ορθιος, μετά αρχισε ν απλησιάζει περισσότερο και να ακουει πιο πολύ.
Μετά ερχονταν οι residents. Η μία ήταν φανταστική, απαντούσε οσο μπορούσε σε όλες μου τις ερωτήσεις. Η άλλη ήταν πιο λιγομιλητη. Ο χειρουργος ήταν πολύ εντάξει.
Για να μενω ήρεμη, το πιο σημαντικό ήταν να ξέρω σε τι κατσταση βρισκομαι και τι προοπτικές υπάρχουν. Δε με πειραζε αν κάποιες ήταν κακές. Αν ήξερα τι μπορεί να μου συμβαινει μπορουσα να διαχειριστώ το φόβο μου καλύτερα. Αν δεν ήξερα μ επιανε πανικός.

Μονο αυτός με το τεχνητιο με συγχισε. Τον κοιταζα με εμφανή εχθρα και του φώναζα!!! Μετά έμαθα οτι αυτός ειναι το μεγάλο αφεντικό, προισταμενος του χειρούργου μου.

Δεν ειχα δηλαδή και τιποτε το τρομερό. Μια φλεγμονώδη χολολιθίαση που με κράτησε 4 μέρες NPO και με πολλά αντιβιοτικά, προκειμενου να πετυχει η λαπαροσκοπηση χωρίς να υπάρχει κινδυνος να αναγκαστούν να κάνουν τομή και κατοπιν μια περιπατητική πέτρα που πήγε και σκάλωσε στο τερμα του κοινού χοληφόρου αγωγού και μου προκαλεσε μεγάλο πονο και ανεβασε την χολερυθρίνη. Την εβγαλαν με ενδοσκοπηση και επιτέλους συνηλθα.

7Demons είπε...

Είπαμε,

Τέλος καλό,ΌΛΑ καλά!!!
:-)))



υγ.Μα πρόκειται περί μεγάλων ούφων.
Ακούς εκεί "δεν είναι η δουλειά μου"...

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Μα είδατε τι ωραίο είναι να αποκτά κανείς τέτοιες εμπειρίες, ώστε νάχει αυτός να διηγείται με μοναδικό ταλέντο, νάχουμε κι εμείς να απολαμβάνουμε την γλαφυρή αφήγηση και ταυτόχρονα να ευλογούμε την ώρα και την στιγμή που μας έλαχε να ζούμε σε μια χώρα μαγευτική και άναρχη...
Μόνο νάχαν και τα δικά μας Νοσοκομεία τέτοια θέα -
αλλά μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας!!!
Σας ασπάζομαι!
:-)))

σοκολάτα πορτοκάλι είπε...

7D: Ό καθένας εχει ορισμένη δουλειά για την οποία ειναι υπεύθυνος και οχι απλώς δεν υποχρεούται αλλά δε δικαιούται να κάνει τη δουλειά κάποιου άλλου.

Άστερ: ωραία τα λέω, ε? Μετά από 10μέρες εκεί ενοιωθα ενα είδος οικειότητας με το χώρο, ήμουν η παλιά! Ηξερα ολα τα κουσούρια των νοσοκόμων, ποιός ήταν κακός, ασχετος, αγραμματος, αξεστος, καλοψυχος, διαβασμένος κλπ και ήξερα τι να περιμένω και τι όχι.
Ασε, μεγάλο σχολείο το νοσοκομείο!

7Demons είπε...

Ναι,μας θυμίζει τον εκνευριστικό τρόπο συμπεριφοράς που έχει παρατηρηθεί και σε ελληνικά νοσοκομεία από "εισαγώμενους" γιατρούς και νοσηλευτές:

Την ώρα του διαλέιμματος έτσι και συνέβαινε κοιλιακή μαρμαρυγή δίπλα τους,δεν κουνούσαν αράδα.
Δηλαδή πεθαινε ένας άνθρωπος και αυτοί συνέχιζαν να τρώνε το σάντουιτς.
Αυτό δεν είναι διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων ή σεβασμός στα εργασιακά δικαιώματα,αλλά απάνθρωπη γαιδουριά που της πρέπουν πολλαπλά χαστούκια...

σοκολάτα πορτοκάλι είπε...

Χουμ!
Αυτό το συστημα δουλευει μόνο αν δεν υπάρχουν απροβλεπτες κρίσεις. Ο καθένας κάνει τη δουλιτσα του, δεν εχει ιδέα τι κάνει ο γείτονάς του και η κατανομή ευθυνών ειναι σαφής.
Ενιοτε προκαλεί αποβλάκωση στον εργαζόμενο αλλά ειναι αποτελεσματικό για τις δημόσιες υπηρεσίες, αρκεί κάποιοι να εχουν κάνει μελετημένο σχεδιασμό και κατανομή αρμοδιοτητων.

Το προβλημα ξεκινάει οταν τους ρωτάς "γιατι πρέπει να γινει ετσι?" και η απάντηση τους ειναι "επειδή το γραφει το κομπιούτερ"...
πχ γιατι πρεπει να σας πω το θρησκευμά μου? Ειναι απαραιτητο να σας αποκαλύψω το Αριθμό Κοινωνικής Ασφάλισης μου? Τι παρανεργειες θα εχω αν παρω ΚΑΙ Πέρκοσετ ΚΑΙ Μορφίνη?
Τότε βλέπεις οτι οι εργαζόμενοι δεν εχουν εποπτεία του συστήματος.
Και οταν προκύψει κάτι στραβό, π.χ. κολλήσει ο υπολογιστής, έχει παρατεταμένη δυσκοιλιότητα ο ασθενής, ουρλιάζει υστερικά ο καρδιοπαθής, ή "λιποθυμάει" η Σοκολάτα Πορτοκάλι από morphine overdose, δεν ξέρουν τι να κάνουν!!

7Demons είπε...

Είναι ο απόλυτος καταμερισμός εργασίας του καπιταλιστικού συστήματος που θέλει το άτομο εκτελών υποκείμενο, χωρίς προσωπική κρίση ή πρωτοβουλία.
Κι αυτό βαθύτερα στηρίζεται σε ένα εκμαυλισμένο Προτεσταντικό τρόπο σκέψης, όπου υπάρχει η "Αυθεντία", η κατά γράμμα ερμηνεία και εφαρμογή των απόψεων του "αρχηγού" και η απουσία(σχεδόν αμαρτία) της οποιασδήποτε κριτικής σκέψης και αμφισβήτησης.
Αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι πλειοψηφία των Αμερικανών είναι αμόρφωτοι και ξεκομμένοι από τις όποιες πολιτισμικές τους ρίζες(αμάλγαμα λαών και τάσεων γάρ)δημιουργούν τραγελαφικά φαινόμενα, σε ένα εκτεταμένο φάσμα. Από το "δεν είναι δουλειά μου να σου φέρω την πάπια ",μέχρι την υστερία του "δημιουργισμού" και το γελοιώδες των πολυπληθών θρησκευτικών αιρέσεων.
Άτομα χωρίς συλλογική Ιστορική μνήμη,δεν είναι παρά έρμαια των όποιων αρχηγίσκων-μισότρελων,καιροσκόπων που νομίζουν ότι τους μιλά ο Κύριος.

σοκολάτα πορτοκάλι είπε...

Αυτή η κουβέντα μπορει να συνεχιστει επ άπειρον!
Ναι, ετσι ειναι τα πράγματα σε πολλούς τομείς εργασίας, ακόμα και στην έρευνα... οπου για να δηλωσεις τη διαφωνία σου πρέπει να ακολουθήσεις ορισμένες νόρμες, ορισμένες φόρμες έκφρασης αλλιώς βγαινεις από το παιχνίδι.

Μου ρχεται στο νου η φράση που ακουγα συνεχώς στην αρχή και εφριττα: that's the rule. Ειναι ποτισμένοι με αυτη τη νοοτροπία και μεχρι ένα βαθμό κάνει καλό, απλουστευει την καθημερινή ζωή τους και δε θέλουν να την αλλάξουν.

Dr_MAD είπε...

όλα τέλεια δλδ! έτσι μπράβο!

PS. ελπίζω να ξεκιτρίνισες! :-D

καλή μας εβδομάδααα

σοκολάτα πορτοκάλι είπε...

Ω ναι, ειμαι ροδαλή!
Δε νομίζω να κιτρίνισα επικίνδυνα. Δε μου ειπε κανεις οτι κιτρινίζω, αν και ομολογώ ότι με κοιταζαν έντονα και στο τέλος μου ειπαν: "Τωρα βλεπω οτι το χρώμα σου ειναι μια χαρά".
Ισως να εγινα λίγο κρεμ!

Dr_MAD είπε...

Το κρεμ είναι αριστοκρατικό χρώμα. Παλιά δε βγαίναν οι αριστοκράτισες καν στον ήλιο, για να τ έχουν. Well Done, σκληρό καρύδι μου εσύ!!!