Μην την ακούτε!...

Mε παράτησε μετέωρο, στο παράθυρο. Ούτε που ξέρω αν είμαι μέσα ή έξω από το σπίτι...

Σας λέει ότι φτιάχνει τη βιβλιοθήκη της? Χμ...








............εγώ άλλα βλέπω εκεί στο πάτωμα....







κι αυτή η ιστορία με τα φύλλα που μάζεψε.....
ας μη μιλήσω...

όλο χάνεται τα βράδυα

σε παράξενους δρόμους










με φώτα κι αυτοκίνητα

και τις Κυριακές μ αφήνει μόνο μου...
ζήτημα αν έρθουν τα πουλάκια τώρα που κάνει και κρύο,

για να πάει, λέει, στο μεγάλο πάρκο

...... απλώνεται στα παγκάκια

και θαυμάζει τον ουρανό!

Allium cepa...

... το γνωστό μας κρεμμύδι.
Ελα όμως που υπάρχουν διάφορες ποικιλίες...
Το κόκκινο ή ισπανικό, που είναι γλυκό, δεν καίει καθόλου, δίνει ωραίο χρώμα αλλά από γεύση και αψάδα δεν είναι και πολύ ... εκδηλωτικό.
Το άσπρο, που κάτι θέλει να ψιθυρίσει αλλά είναι κι αυτό ντροπαλό...
Και το καφέ, το γνωστό σε όλους μας κρεμμύδι που μόλις πάει να μαλακώσει στο ζεστό λάδι αλλάζει η μυρωδιά του και ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να προσθέσεις την τομάτα και που μας φέρνει αναστάτωση και δάκρυα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά 4 χρόνια στο αμέρικα, όλο σε άσπρο και κόκκινο κρεμμύδι έπεφτα. Πουθενά το καφέ!
Και ειναι τόσο χρήσιμο να έχεις την ευεργετική του επίδραση. Κάτι σαν feedforward inhibition κάνει, ρίχνεις το κλάμα της αρκούδας την ώρα που το καθαρίζεις και μετά ανοσοποιείσαι και δε σε πειράζει τίποτα.

Μαγειρεύω ρύζι με λαχανικά και μπόλικο ψιλοκομμένο καφέ κρεμμυδάκι....
;-)

Saturday night fever!

Home alone σήμερα και όλη μέρα σεφράρω ανηλεώς, χαζεύω φωτογραφίες, τακτοποιώ φωτογραφίες, αναρτώ φωτογραφίες. Μέχρι εκεί φτάνει η δημιουργικότητα σήμερα. Δε φωτογράφησα ούτε περπάτησα, μίλησα ελάχιστα, δε μάζεψα τα πεσμένα φύλλα της αυλής (και αυτό θα το πληρώσω πολύ ακριβά αύριο...), δεν πήγα στην πόλη, δε μελέτησα, δεν πήγα τα ρούχα στο πλυντήριο.

Βρίσκομαι στο μεγάλο δίλημμα: να ξεπακετάρω μερικά από τα άπειρα κουτιά της μετακόμισης ή να δω, για νιοστή φορά, την Audrey Hepburn να μου αποκαλύπτει ότι δεν είναι τελικά μια ελαφρόμυαλη χαζούλα αλλά μια τραγική γυναίκα που αναζητά την αγάπη, στο Βreakfast at Tiffany's?



Η μουσική είναι του Henri Mancini και τα λόγια του Johnny Mercer.
Η ταινία είναι του Blake Edwards και το βιβλίο του Truman Capote.

Εκπαιδευτής

Γνωρίζετε πού βρίσκεται η έξοδος κινδύνου? Τον ήχο της σειρήνας για την πλήρη εκκένωση του εργαστηρίου? Τη σειρήνα έκτακτων καταστάσεων? Ποια κτίρια έχουν προδιαγραφές πυρηνικού καταφυγίου?
Γνωρίζετε τι βρίσκεται πίσω από αυτόν τον τοίχο?
Τι να κάνετε σε περίπτωση ατυχήματος με ραδιενέργεια?
Γνωρίζετε ότι αν συνάψετε σχέσεις με άτομα από ύποπτες χώρες πρέπει να το δηλώσετε στους ανωτέρους σας?
Πρέπει να ακολουθείτε το νόμο γιατί είναι ο νόμος.

Αν ένας συνάδελφος πάθει υπογλυκαιμική κρίση, γνωρίζετε πού βρίσκεται το vending machine?

Αααχχχ, έχω μια καλή φίλη από τη Γιουγκοσλαβία, ξεκινήσαμε από pen pals και είμαστε ακόμα φίλοι!
..................................

Απροσδιορίστου ηλικίας, morbidly obese, ξανθός, ασθματικός, συνήθως παίρνει τη δουλειά του πολύ στα σοβαρά.

Έλεος, κύριοι του Πέμπτου Προγράμματος!

Σαν με κοιτάς, ειναι τα μάτια σου μια θάλασσα πλατιά κλπ κλπ
Λα, λα, λα, συρτάκι
Ο πενηντάρης είν' ένας νέος της εποχής (εντάξει, δε θα διαφωνήσω)
Άγνωστο τραγούδι των 60ς τύπου Μάρθα Κλάψα
Μια βραδυά στην Αμφιάλη, του τη φέραν του Μιχάλη
Άρρωστη καρδιά δε βρίσκει γιατρειά στη λησμονιά, χάνεται στ αγιάζι μέσα στο βοριά, στα ξένα μακρυά....

Μα ειναι αυτά τραγούδια για τον απόδημο ελληνισμό?
Να χτυπήσω ενέσεις τώρα ή να τ αφήσω για αύριο?
Άσε, το αφήνω για αύριο το βράδυ γιατί αυριο το πρωί έρχονται, θεωρητικώς, τα έπιπλά μου και επιτέλους θα κοιμηθώ σαν άνθρωπος, θα κάτσω σε τραπέζι, θα ξαναφορέσω παντοφλίτσες , θα φτιάξω τη βιβλιοθήκη μου και θ αράξω στον αγαπημένο μου καναπέ για ν ακούσω το Πέμπτο Πρόγραμμα, τη Φωνή της Ελλάδας, που τόσο μα τόσο με αγαπά και με σκέφτεται και θέλει να μου φτιάχνει τα κέφια κάθε βράδυ!

Σημείωση: Μ αρέσουν τα λυπητερά τραγούδια, με λυτρώνουν. Αλλά υπάρχει κι άλλη Ελλάδα εκτός από τη Βουγιουκλάκη, το Νταλάρα και το Ζαμπέτα και γενικότερα κι άλλη Ελλάδα πλήν της στερεότυπης, τουριστικής, θερμομεσογειακής εκδοχής της.
Αυτό το Πέμπτο, δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει...

New York!

Η Νέα Υόρκη είναι μια θαυμάσια πόλη, η μόνη φυσιολογική πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών και η δεύτερη αγαπημένη μου πόλη μετά το Βερολίνο. Δεν συμπεριλαμβάνω στη λίστα των "πόλεών μου" την Αθήνα, το Άργος και το Ναύπλιο γιατί είναι εκτός συναγωνισμού, άλλο κεφάλαιο...
Λοιπόν, η ΝΥ, έχει όλα τα μουσεία που μπορεί να ποθήσει άνθρωπος, φανταστικά αρχιτεκτονήματα, εντυπωσιακές εθνικές γειτονιές ιταλών, πορτορικάνων, κινέζων, εβραίων, ελλήνων και δε συμμαζεύεται, φανταστικά πάρκα για ατελείωτες βόλτες, πολύ καλά πανεπιστήμια, παλιό αλλά τεράστιο και λειτουργικό μετρό, θέατρα, συναυλίες, bar, gay community όχι τρομερά γκετοποιημένη, θάλασσα......
....
....περίπτερα, που δεν αγγίζουν φυσικά την αρχοντιά και τη μεγαλοπρέπεια των ελληνικών, αλλά είναι λειτουργικά και καθαρά, και..............
....
....κιοσκάκια γρήγορου φαγητού σχεδόν σε κάθε γωνία όπου μπορείς να βρείς hot dog, σουβλάκια, καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς, pretzels και κάστανα!
Μα δεν ακούγεται ένα θαύμα?
Ε, είναι ένα θαύμα!

Μπρρρ!!!!

Δεν ξέρω γιατί ο Fahrenheit, καλή του ώρα, σκέφτηκε αυτήν την αλλοπρόσαλλη κλίμακα θερμοκρασίας, αλλά όταν κάνει πολύ κρύο είναι χρήσιμη για καθαρά ψυχολογικούς λόγους!
Διότι, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο να λες ότι απόψε, ....ναι, ναι απόψε Τετάρτη 3 Ιανουαρίου, η θερμοκρασία θα πέσει στο μηδέν (Φαρενάιτ) παρά ότι θα φτάσει στους μείον δεκαοκτώ (Κελσίου).
Για τη μετατροπή: Τc=(Tf-32)*(5/9).
Χονδρικά, αφαιρούμε 30, διαιρούμε δια 2, αφαιρούμε κάτι λίγο ακόμα... και παθαίνουμε συμφόρηση όχι από το κρύο αλλά από το σοκ!