Ο Ελύτης έγραψε ένα ποίημα, το Παράπονο. Πολλοί το μάθαμε από τον Παπαδημητρίου που το μελοποίησε και την Αρβανιτάκη που το τραγούδησε.
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω,
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού ξεκίνησα.
Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ,
σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά,
πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
Στενοχώρια, κακό! Το τραγουδούσα και όταν έφτανα στο "Όοοσο κι αν... πάντα αργά" τσάκιζε κάπως η φωνή και αν ήμουν και μόνη μου ... κλάμααα!!!
Όμως, όμως, όμως, απ ότι βλέπω, όποια απόφαση κι αν πάρω θα το μετανοιώσω. Κάτι δε θα ειναι όπως το ήθελα ή όπως το φανταζόμουνα, το ένα θα λείπει, το άλλο θα περισσεύει! Δεν έχει λοιπόν και τόση σημασία τι θα διαλέξω γιατί κάτι χάνω/κάτι κερδίζω από κάθε άνθρωπο, κάθε δουλειά, κάθε σκέψη που δέχομαι ή απορρίπτω.
Δεν το λέω με διάθεση μοιρολατρίας, αλλά με διάθεση συμφιλίωσης με τις επιλογές ζωής και την αδυναμία μου ν' αντιμετωπίσω το απρόβλεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου