Αντιγράφω, χωρίς σχόλια, από τον ιστότοπο http://www.liantinis.gr αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκέμμα.
Πιστεύεις στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, ναι! Πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Όταν στην ερώτηση αποκριθώ, όχι! Δεν πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μωρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και η επιστήμη θα με πετάξει αυτόματα έξω από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Ο θεός είναι ζητούμενο
Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό.
Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.
-------------------------------
Έρωτας και θάνατος
Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.
8 σχόλια:
Άντε να διαφωνήσω τώρα..
:-)
Πώς;
Καλώς την!
Δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτε του Λιαντίνη μέχρι πρόσφατα.
Αυτά που αντιγράφω εδώ για το θεό, τον έρωτα και το θάνατο ειναι και σκέψεις δικές μου, και προφανώς σκέψεις πολλών άλλων, αλλά στο δικό του μυαλό ήταν κρυστάλλινες.
τελικά ζει αυτός ο Λιαντίνης ή δε ζει;
...that is the question!
Δεν ξέρω βρε ΜπιΝτιΜπι αλλά τι σημασία έχει; Αν θέλει να νομίζουμε πως πέθανε, έχει καλώς. Αν επέλεξε να πεθάνει, πάλι δικό του θέμα είναι.
Καλώς ήλθες!
"Πιστεύεις στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;"
Αυτή πιστεύω πως είναι η πιο σωστή και τίμια απάντηση που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος μη δογματικός.
Πολλές φορές συμπεριφέρομαι (όχι μονο εγώ) σα να μην υπάρχει ένας τιμωρός θεός ή εύχομαι να μην υπάρχει θεός λόγο του διπόλου κόλασης και παραδείσου, αλλά να δώσεις μια οριστική απάντηση για το αν υπάρχει η δεν υπάρχει δεν το βρίσκω συνετό
Αλλώστε και η αθεϊα όποτε έγινε δογματική σύντομα υιοθέτησε σύμβολα και λάτρεψε σύμβολα αποκτώντας χαρακτηριστικά θρησκείας κανονικής
Για αυτό και πιστεύω ότι το ΚΚΕ είναι το πιο θεοκρατικό κόμμα της ελλάδας και ίσως της ευρώπης
:-) Ζεστό χαμόγελο, b.d.b.!
Η αθεϊα έχει έντονα το στοιχείο της πίστης! Πίστη στη "μη ύπαρξη θεού".
Προς το παρόν "ψηφίζω" αγνωστικισμό ελπίζντας ότι μια μέρα θα καταλάβουμε γιατί το ανθρώπινο μυαλό αναζητά το θεό, όχι τον τιμωρό αλλά το θεό-δημιουργό.
Αχ, αχ και βαχ!
Το πιο δύσκολο θέμα έβαλες για post...
Αιώνες έχουν περάσει από την έλευση του ανθρώπου
κι ακόμα τα συζητάμε!
Καλησπέρα! :))
Συνάδελφε, ο εξελικτικός μας χρόνος είναι ελάχιστος, μόνο κάτι χιλιάδες χρονάκια! Μην απελπίζεσαι!
Πιο πολύ θα σταθώ στο δίπολο έρωτας-θάνατος που ειναι καθημερινό βίωμά μας.
Ο θάνατος ως το πιο παράλογο και αδικο γεγονός αυτού το κόσμου.
Ο έρωτας ως κολπάκι της φύσης για την επέκταση της ζωής. Αυτό από μόνο του ειναι ένα φαινόμενο μοναδικής ομορφιάς, φυσικής σοφίας, πολυπλοκότητας και αρμονίας.
Υπάρχει και ο έρωτας-δημιουργός αισθημάτων, αισθήσεων, δεσμών, ανακαλύψεων, τέχνης, κατόρθωμα του ανθρώπινου μυαλού μας, που μας δίνει πολλές μικρές στιγμές αιωνιότητας.
Το πιο ωραίο με κάθε έρωτα ειναι ότι προυποθέτει δυο (τουλάχιστον) ανθρώπους!
Δημοσίευση σχολίου