Ήλθον, απήλθον και είδα

μια Ελλάδα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, να κονταροχτυπιέται γύρω από το δέντρο-σύμβολο (υπερκατανάλωσης, ψευτιάς, γιορτιάτικης διάθεσης, σιγουριάς, διαλέγεις και παίρνεις...),
μια κυβέρνηση απούσα ή προβοκατόρικη, χωρίς τη στήριξη της, όποιας, ελληνικής αστικής τάξης,
μια κοινωνία ωρυόμενη, ό,τι δεν είπε τόσα χρόνια θα τα πει τώρα μαζεμένα, χύμα και τσουβαλάτα και όποιον πάρει ο χάρος... το μαθητή στο Περιστέρι που πυροβολήθηκε στο χέρι, την κοπέλα στο βαγόνι του ηλεκτρικού που δέχτηκε πυροβολισμούς...
τρομακτικά γεγονότα που απ ότι διαβάζω υποβαθμίζονται σε "περίεργα" από τα ευσυνείδητα μμε.

Έχουμε και λέμε:

Ειδικός φρουρός δολοφόνησε παιδί 16 χρονών.

Οι γύρω κάτοικοι πάγωσαν και εντυπωσιακά γρήγορα οι αντιεξουσιαστές άρχισαν τις φωτιές (η καλύτερή τους, επιτέλους ένοιωσαν χρήσιμοι) πατώντας στο πτώμα ενός αθώου παιδιού.
Πού ειναι η αγανάκτηση του κόσμου για το trafficking, το Σάμινα, τους βασανισμούς μεταναστών? Τι περιεργος λαός!..

Οι φωτιές γενικεύτηκαν. Τα κάψανε όλα. Το 2008 την Αθήνα και το 2007 την υπόλοιπη Ελλάδα. Και γιατί όχι? Η παρανομία είναι τρόπος ζωής σ αυτή τη χώρα και η βία νομιμοποιημένη.

Χιλιάδες παιδιά ψάχνουν το όνειρο.

Βγήκε και ο Παυλόπουλος μετά από μέεερες (και μισή παραίτηση) για να πει κάτι κουταμάρες που νόημα δεν έβγαζαν.

Αυτή η χώρα ειναι εγκαταλελειμένη.

Κυριακή 7 Δεκεμβρη

Ένας αστυνομικός πυροβόλησε ενα παιδί.
Διαδηλωτές, διαμαρτυρόμενοι για το φρικτό γεγονός, τραυμάτισαν έντεκα ανθρώπους και τα καναν γυαλιά καρφιά σε 4 πόλεις.
..............................

Έκανε μερικές ασκήσεις φυσιοθεραπείας στον πατέρα του και μερικές γραμματικής στη μαμά του. Λίγο-λίγο φεύγουν κι αυτοί.
..............................

Ξύπνησε μόνη της κατά το μεσημεράκι. Χιόνισε σήμερα. Θα πάει για καφέ, στο πλυντήριο, στο σουπερ-μάρκετ. Ησυχία.

Λίστα

Τώρα που θα γυρίσω εκεί απ όπου έφυγα (για να ξαναφύγω σχεδόν αμέσως...σνιφ...) θέλω

να πάω στο Καφενείο για καφέ, εφημερίδα, κουαντρώ και ατέλειωτες συζητησεις που μετά από ορισμένη ώρα χάνουν τον ειρμό τους γιατί εχω πιει πολύ

να παρακολουθησω τις παραστασεις "Χωρίς μουσική" και "Ξαφνικά περσι το καλοκαίρι"

να πάω στο νεκροταφείο

να δω λίγους φίλους

να μπω στο λεωφορείο 237 και στο μετρό

να παω σε συναυλία της Σαββίνας Γιαννάτου ή του Χαρούλη ή του Αλκίνοου ή του Κατσιμίχα.

Κούντου λούνα βίνι

Όταν έρχεται το φεγγάρι τραγουδούν
Cundu luna vini
Quand la lune vient
Quando la luna viene

Μπορεί να το άκουσα και 30 φορές σήμερα!.. Ο Λιούγκος τέλειος και η Φαραντούρη γλυκειά. Τελικά, παρά τη μουρτζουφλίαση των ασφυκτικά γεμάτων ημερών, μου φτιαξε τη διάθεση.

Aν υποψιαστώ ότι ...

... την Τρίτη θα ψηφίσουν τον κυριούλη που θα κόψει όλα τις κρατικές δαπάνες πλην των στρατιωτικών και την καυτή κυρία που νομίζει ότι έχει εμπειρία στην εξωτερική πολιτική επειδή βλέπει από το σπίτι της Ρωσία... θα φρίξω και μάλλον θα μετακομίσω στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού!.... γιατί όπως και να το κάνουμε ειναι κωμικοτραγικό να λένε οτι CNN ειναι τα αρχικά του ...Communist News Network!!!

Δεν έχετε αρκετά χρέη κυρία μου...

..πώς περιμένετε λοιπόν να σας δώσουμε δάνειο αυτοκινήτου? Βλέπουμε εδώ ότι έχετε μία μόνο πιστωτική κάρτα, την οποία μάλιστα δεν κινείτε πολύ συχνά!
--Μα, χρησιμοποιώ τη debit και πληρώνω πάντα cash!
-Αυτό δεν αρκεί. Καταλάβετε ότι για να σας εμπιστευτούμε πρέπει να ξέρουμε οτι μπορείτε να διαχειριστείτε ανοικτούς λογαριασμούς!
--Μά εχω τόσα χρήματα στην τράπεζα! Και ο μισθός μου...
-Αυτά δεν αρκούν. Ακούστε κυρία μου, για να σας δανείσουμε χρήματα θα πρέπει να δημιουργήσετε χρέη και να τα ξεπληρώνετε με ήπιο ρυθμό. Βγάλτε λοιπόν κι άλλες πιστωτικές κάρτες, βγείτε στα μαγαζιά, ψωνίστε, ξοδέψτε! Είναι ευχάριστο άλλωστε! It's fun!

Άνθη καλοκαιριού

Nuance

McCain is a fighter
but Barack Obama is all about nuance... and this is his weakness
...τόσες βδομάδες την ίδια καραμέλα ακούω!
Από πότε η αντιληψη των λεπτών διακυμάνσεων στο νόημα, τον τόνο και το ύφος των πραγμάτων είναι μειονέκτημα?!

Ms Morphine και άλλες ιστορίες

-Πειτε μου παρακαλώ, σε κλιμακα από 1 έως 10, πόσο πολύ πονάτε?
--Αυτή η ερώτηση αγγίζει τα όρια του παράλογου και με συγχίζει απίστευτα!
ΠΟΝΑΩ. Δεν υπάρχει κλίμακα.

-Πείτε μου σας παρακαλώ, τώρα που σας επισκέφτηκε η κυρα-Μόρφω, πόσος ειναι πόνος σας σε κλιμακα 1-10?
--Ο πόνος ειναι σχεδόν ο ίδιος αλλά δε με νοιάζει. Ξέρω ότι πονάω αλλά δε μ ενδιαφέρει!

-Πειτε μου σας παρακαλώ, τώρα που σας επισκέφτηκε η κυρία Oxy-codone, ξαδέλφη της κυρα-Μόρφως, πόσος ειναι ο πόνος σας σε κλιμακα 1-10?
--Όταν εχω ανοικτά τα μάτια ο πόνος ειναι ο ίδιος αλλά δε με νοιάζει.
Όταν εχω κλειστά τα μάτια, δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτην την ερώτηση γιατί γινομαι ενα φουσκωτό μπαλόνι που επιπλέει σ' ένα λεπτό, διαφανές ρευστό, και δεν ξέρω πού βρίσκεται το πόδι μου και πού το χέρι μου, και ούτε ξέρω σε ποιο σημείο πονάω ουτε καν αν πονάω.
-Δηλαδή δεν μπορείτε να μας δώσετε ενα νούμερο από 1 έως 10?
....................................................................................

Πώς να τρελλάνετε τον ασθενή σας

-Εχετε φάει μετά την εγχειρηση?
--Ναι, γιατρέ, πριν τρεις ώρες αλλά εκανα εμετό.
-Ωραία, να ετοιμαστειτε για ένα τεστ, γιατί είσασταν κακός ασθενής και βασανίσατε το χειρουργο σας, ανεβηκε η μπιλιρουμπίνη και πρέπει να σας ριξουμε ενα ραδιενεργό contrast agent για να δούμε τι έχει απομείνει εκεί μέσα
--Contrast agent? Πώς λεγεται?
-....gadolinium...
--Α! Θα πάω για κάποιο MRI?
-Όχι, ειναι άλλο τεστ αυτό.
--Ειναι ΚΑΙ ραδιενεργο? Τι χρόνο ημιζωής έχει?
-Ω, τι σημασία έχει? Δύο μέρες νομίζω!
--Δύο μέρες???? ΔΥΟ μέρες χρόνος ημιζωής?
-Μα τι να σας πώ, ρωτήστε τον τεχνικό! Φευγω τώρα γιατί βιάζομαι!
--Τι ώρα θα γινει το τεστ?
-Δεν ξέρω, κάποια στιγμή σημερα, ίσως αυριο.
--Μα δε μου είπατε τελικα, πρέπει να ξαναφάω ή όχι?
-Θα το δούμε αυτό.

Τελικά αυτό ήταν Μebrofenin, που δε φανταζομαι να 'ναι contrast agent, επισημασμένο με Τεχνήτιο-99, που έχει χρόνο ημιζωής 6 ώρες!
....................................................................................

Μια συναρπαστική ζωή!



Ειναι πρώτ απ΄όλα ο πόνος, μια σκληρή πραγματικότητα για τον ασθενή, αλλά τουλάχιστον του θυμίζει οτι ειναι ζωντανός.
Οι επισκέψεις των συγγενών και φίλων που τις θέλει αλλά την ίδια στιγμή τον κουράζουν.
Μετα, εχουμε την καθημερινότητα των φαρμάκων. Τι έχει το μένου σημερα?
Φωσφορικά και Κάλιο. Ολο πεφτουν αυτά ρε γαμώτο. Γιατί?
-Ε, τι να κάνουμε? Πέφτουν!
Μα ειναι απαντηση αυτη?
Τα δύο αντιβιοτικά κάθε 4-6 ώρες, το φάρμακο για τα οξέα του στομάχου, εκεινη η παλιο-υποδόρια της ηπαρίνης κάθε οκτώ ώρες, δειγμα αίματος κάθε πρωί, οξυγόνο (μακάρι να ειναι πάνω από 95, τελικά πρέπει να κοψω το καπνισμα), πίεση παλμοί και θερμοκρασία κάθε 4 ώρες (αν το θυμηθούν), αλλαγή αιμοκαθετήρα κάθε τρεις μέρες γιατί ειναι και περιεργες οι φλέβες μου, ογκομέτρηση ούρων, ελπίζω να μην αφυδατωνομαι, και αυτη η απιστευτη επιθυμία να πιω νερό! Μετα από 5 + 3 μέρες με τον καθετηρα στη φλέβα, το νερό ανέβηκε τρομερά στην εκτίμησή μου.
.....................................................................................

Τι άλλο θ ακούσουν τ αυτιά μου?



-Θέλετε να πούμε μαζί μια προσευχή?
--Αν ερχεται τζάμπα μαζί με το φαγητό, γιατί όχι?

-Οχι, δε θα κλείσω την τηλεόραση. Ολη μέρα κι ολη νύχτα θα είναι ανοιχτή γιατί την πλήρωσα!

-Φωνάχτε την αστυνομία! Αυτη η νοσοκομα με νευριάζει. Πίνει ginger ale και με κοιτάζει με μίσος.

-Εισαστε σε δίαιτα καρδιοπαθούς και δεν μπορείτε να φάτε ρυζόγαλο.
--Τι επιλογές έχω?
-Scambled eggs, λουκάνικο...

-Σας παρακαλώ, μου ρχεται εμετός, μπορείτε να μου δώσετε τον κουβά μου γιατί δεν μπορώ να σκύψω?
--Οχι, δεν ειναι η δουλειά μου. Φωνάχτε το νοσοκόμο σας.
.....................................................................................

Ας σοβαρευτούμε και λίγο

Οταν ξύπνησα από την πρώτη επέμβαση ξύπνησα πολύ απότομα και ειχα τεράστο πόνο. Λες ήταν ο πονος που με ξυπνησε και όχι τα αναισθητικά που εφευγαν από μέσα μου.
-Πονάω άρα ζω. Καλό αυτό.
--Κάποιοι με χειρουργησαν. Εσεις με χειρουγησατε? Ναι. Σας ευχαριστώ. Δεν υπάρχουν λόγια για την ευγνωμοσύνη. Ποιος εκανε την αναισθησία? Ο κύριος εκει. Γειά σου φίλε.
---Να πειτε στο Μιχάλη οτι είμαι καλά γιατι θ ανησυχεί.
----Και πάρτε αυτο το οξυγόνο από εδώ γιατί το πλαστικό βρωμάει τρελλά!
-----Που ήσουν νεαρέ τραυματιοφορέα? Περιμένω μισή ώρα!

Τρεις ευχές

Τα καλά μου Επτά Δαιμόνια με προσκάλεσαν στο παιχνίδι των τριών ευχών, μια για μένα, μία για τους εχθρούς μου και μία για κάποιον άλλον.
Μου πήρε μέρες να το πάρω απόφαση... μήπως ειμαι λίγο emotionally blunt τελευταίως?

---για μένα: να μάθω να δρω πιο γρήγορα... πχ ενας χρόνος για να προσαρμοστώ σε νέες συνθήκες ζωής μου φαινεται κομματάκι πολύς, τέσσερα χρόνια για να τελειώνω μ' εκείνο το ρημαδι το paper ειναι σίγουρα πολλά...

---για τους (όποιους) εχθρούς: να κουλάρουν και να μην μου πολυκουνιούνται γιατι βαριέμαι ν ασχολούμαι μαζί τους

---για κάποιον άλλον (ή "Αλλον"): να ειναι υγιής, να έχει θάρρος και να ξεσκονίσειτην καρέκλα του γιατί έχει πιάσει κάτι αραχνίτσες!!

Let's get some rest... (Washington Square)

Washington Square_Village

Εκείνος όμως βρίσκεται κάπου αλλού!

Ανεβαίνοντας τον Hudson

Μικρή καλοκαιρινή ιστορία ή νέο pooost!

Τα τελευταία χρόνια πήγαινε στ Ανάπλι κάθε βδομάδα για δουλειά. Στην πραγματικότητα βέβαια πήγαινε για τη βόλτα, για τις γάτες του Ναυπλίου, για τη μελαγχολία του λιμανιού τις μέρες του χειμώνα, για την αγέραστη θέα από τα Πέντε Αδέρφια, για τον καφέ στο τελευταίο μαγαζί της παραλίας.
Πήγε λοιπόν μια βόλτα με φίλους στην Άρια, ένα γνήσιο ελληνικό χωριό εκεί κοντά, με όλη την κακογουστιά των ελληνικών χωριών και με ωραιότατες ταβέρνες. Και φάγανε λοιπόν του σκασμού, και ξύπνησε το βράδυ με φρικτούς πόνους που επί μία εβδομάδα δεν έλεγαν να φύγουν!

Το ψαξε από εδώ,το κοίταξε από 'κει... τελικά κοίταξε εντός της, ας είναι καλά οι συχνότητες άνω των 20KHz. Είχε πολύ πλάκα να βλέπει ένα σακουκάλι γεμάτο πετρούλες εκεί που θα 'πρεπε να βλέπει μόνο μία χοληδόχο κύστη. Και δεν ήταν μόνο οι πετρούλες... ήταν και μία φρικτή φλεγμονή, πολύ ανησυχητική και πολύ εκτεταμένη...
-Μην κάνεις επέμβαση ακόμα, είσαι πολύ νέα, να σε δούνε κι άλλοι γιατροί, να κάνεις κι άλλες εξετάσεις, να περιμένουμε...
-Τι να περιμένουμε? Δεν είμαστε με τα καλά μας!

Και μπήκαμε στο ωραίο, μικρό, καθαρό και κάπως ταπεινό κτίριο, που είχε και σύνδεση στο ίντερνετ, και ωραία καφετέρια στο ισόγειο, και ωραίο εστιατόριο στο ρετιρέ με θέα την Ακρόπολη, και βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες, μας κοιτάζανε όλοι πολύ περίεργα, ήταν κι ένας νοσηλευτής εκεί ...κουκλί!
Όταν έμπαινε στο ασανσέρ, με το πράσινο ρουχαλάκι της, χαμογελούσε και μας χαιρετούσε, και μου ρθε να βάλω κάτι κλάμματα, γιατί αν αυτή ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα δεν ήξερα πώς διάολο θα συνέχιζα να ζω, αλλά συγκρατήθηκα βεβαίως-βεβαίως.

Για να μην πολυλογώ, όλα τελικά πήγαν μια χαρά. Η φλεγμονή ήταν εκτεταμένη αλλά εν τέλει, και μετά από σαρανταδύο κιλά χτυποκάρδι, η βιοψία αποδείχτηκε καθαρή.
Εννοείται οτι συνεχίσαμε τις φωτογραφίες, τις βολτίτσες μέχρι το ρετιρέ, πήραμε κι ένα αναμνηστικό φανταστικό κολιέ με θαυμάσιες πετρούλες δεμένες με σκοινί από το κοντινό πωλητήριο ομορφιάς, μετά είχαμε φρικτούς πόνους και έπρεπε να τρέχω νυχτιάτικα για να βρώ εκείνο το οποιοειδές, μετά καταλάβαμε ότι οι γιατροί λένε ψέμματα όταν σου λένε ότι σε τρεις μέρες θα εισαι περδίκι διότι πήρε ένα μήνα μέχρι να ξαναπερπατήσει ανετότατα αλλά χαλάλι, γιατί κάποιοι, όπως αυτός που τη χειρούργησε, είναι πολύ εντάξει τύποι!

Τα λόγια τα μεγάλα

αληθινά μεγάλα ή ψευτο-μεγάλα...

Αν πέσεις από το γκρεμό θα γκλπρσλπεε... δεν καταφερα να αρθρωσω καμία λέξη αλλα μου ρθε τρέλλα οταν την είδα στην ακρη του γκρεμού, να κάνει ακροβατικά για να φτάσει στην παραλία αντί να πάει από το δρόμο.

Ελα, βγάλε με φωτογραφία με το νοσοκόμο (ήταν ωραιότατος, by the way, και όσο πρέπει ντροπαλός)... λίγο πριν μπει στο ασανσέρ για το χειρουργείο.

Δεν ξέρω... αλλά τώρα που πέθανε ο μπαμπάς μου χει βγει μια τρομερή ενέργεια, θέλω να κάνω τα πάντα.

Ο,τι και να γίνει θα είσαι πάντα η χαρά μου.

Δε σ' εχω ανάγκη, μπορώ και μόνη μου.

Χρειάζομαι τον προσωπικό μου χώρο. Με πιέζεις.

Happy hour, μάι γκόντ!

Και πήγαινε λοιπόν το Χόντα Σίβικ, και έφτασε στη διασταυρωση, και είχε ένα πράσινο, καταπράσινο του Αμαζονίου, και έφτασε στο μέσον της διασταύρωσης, και τότε αποφάσισε το αγνώστου ταυτότητας ουφοειδές να στρίψει με κόκκινο, κατακκόκινο του πασχαλινού αυγού και να βρεθεί μπροστά στο Σίβικ στα καλά των καθουμένων.
Αυτός ο λαός πίνει πολύ τις Παρασκευές και δεν ξέρει τι του γίνεται. Πάντα με σύγχιζε το φαινόμενο happy hour. Από τις 5 το απόγευμα της Παρασκευής αρχίζουν να πίνουν (πίνουν και πίνουν και ξαναπίνουν) και μετά κυκλοφορούν στους δρόμους μες στην ανεμελιά!

Pardon?!

-Γιατί παιδί μου διάλεξες να περάσεις το καλοκαίρι σου στο εργαστήριο αυτό?
-Γιατί ικανοποιεί τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα και θα με βοηθήσει στις σπουδές μου.
-Δηλαδή, σε ποια πανεπιστήμια θα κάνεις αίτηση?
-Δύο ειναι οι μεγάλοι μου στόχοι: το John's Hopkins και το Harvard, γιατί μ ενδιαφέρει η Νευροχειρουργική.
-Πόσων χρονών είσαι παιδί μου?
-Είμαι δεκάξι.
-Πόσες ώρες τη μέρα διαβάζεις στο σπίτι?
-Οκτώ με εννιά ώρες
-Και πότε θα έρχεσαι στο εργαστήριο?
-Τα σαββατοκύριακα.

Υπεραπασχόληση, που λέει και ο Κούλπα, κοινώς έχουμε τρελλαθεί στη δουλεια. Number crunching μέχρι τελικής πτώσης.

Άλλα νέα:

Η Νέα Υόρκη έχει τροπικό κλίμα. Βρέχει τρεις μέρες και λιποθυμάς από τη ζέστη και την υγρασία τις επόμενες τρεις.
Το ρακούν της αυλής συνεχίζει τις νυχτερινές του επισκέψεις. Φοράει μια μάσκα στα μάτια και νομίζει πως δεν το αναγνωρίζω, προχωράει αργά-αργά σα να μη συμβαίνει τίποτε και σκάβει δήθεν αδιάφορα.
Ποιος θυμάται τον Γούντυ τον Τρυποκάρυδο, μ εκείνο το περίεργο γελάκι? Ε, έτσι κάνει περίπου! Κάνει και τοκ-τοκ-τοκ βέβαια με το ράμφος του αλλά έχει και αυτό κελάηδισμα που μοιάζει με του Γούντυ.

Φύτεψα τα πρώτα που φυτά. Ποτέ δεν ειχα το κουράγιο να φροντίζω φυτά, να ασχολούμαι μαζί τους μέρα παρά μέρα, να τα ποτίζω, να τους δίνω τροφή κλπ. Κάτι βασιλικοί κι ένας κάκτος που είχα στο πρώτο έτος ξεράθηκαν, και από τοτε δεν τόλμησα να αφοσιωθώ σε καμία ζωντανή ύπαρξη που να εξαρτάται από μένα τόσο πολύ.
--Αυτή τη φορά μπορεί να τα καταφέρω. Αναμένονται ηλιοτρόπια, μαργαρίτες, σύνθετες μαργαρίτες και κρίνοι. Φωτογραφίες προσεχώς.

Φως...

... κι ένα σημαδάκι

Λίγο πριν νυχτώσει

big hands only

Ας σοβαρευτούμε και λίγο. Το δευτερο μέρος του δεύτερου κοντσέτρου ειναι ωραιότατο.
κλικ εδώ για λιγα λόγια

Διασταυρώσεις

Kαι πήγαινε λοιπόν το Φόκους στον 347, και έφτασε στη διασταύρωση με τον 112, και είχε πράσινο, και πέρασε, και ήρθε η Μπέντλεϋ από αριστερά, από τον 112 που είχε κόκκινο, και έπεσε πάνω στο Φόκους και το έκανε ολίγον πίτα.
Car shopping το Σ/Κ, μάλλον leasing αυτή τη φορά.

Μερικά μικροπραγματάκια...

Πέτρα στο παπούτσι, σε δημόσια ομιλία.
Μυρμήγκι, πιο γρήγορο απ ότι φανταζόσουν, η ντροπή του εκκολαπτόμενου φωτογράφου.
Σεξ με ευγενικό, αναίσθητο άνθρωπο.
Ρακούν τη νύχτα στην αυλή καταστρέφει τους κόπους τόσων σαββατοκύριακων.
Ωραιότατο bluejay πουλί με απελπιστικά κακόηχο τσίου-τσίου στις 6 το πρωί, κάθε πρωί.
Θωμά είσαι σπίτι? Σε παρακαλώ απάντησε γιατί θα πάθω νευρικό κλονισμό.

Υπάρχει αντίδοτο φυσικά Better Git It in Your Soul του Charles Mingus, τον οποίο ακούω συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό.

Μια από τις μικρές ευτυχίες είναι όταν έχεις βγει για φωτογραφίες και όλα είναι ΟΚ αλλά όχι σούπερ και έρχεται, χωρίς να το καταλάβεις, μια στιγμή που ένα γνώριμο μέρος σου αποκαλύπτεται εκ νέου και ξαφνικά βλέπεις, και .. να τη, η στιγμή, η σκηνή, τη συνέλαβες ή σε κατέλαβε εκείνη.

μικρά_μεγάλα

Μερικά πράγματα που δεν αντέχω να θυμάμαι
Όταν φώναξα δημοσίως «σκάσε» σ έναν τύπο που ζητούσε συνεχώς και ακαπαύστως τη Φαντασία στη συναυλία του Νταλάρα
Όταν ήρθε να με φιλήσει για καληνύχτα κι εγώ παράστησα οτι γυρίζω πλευρό
Όταν έβαλα κάτι αφριοφωνάρες που της κόπηκαν τα πόδια

Μερικά πράγματα που με ξάφνιασαν δυσάρεστα
Όταν κατάλαβα ότι όσο περισσότερο εξηγώ τι σκέφτομαι τόσο λιγότερο θέλει να μ ακούει
Επιστήμονας που «κόβει γωνίες» για να δημοσιευσει πιο γρήγορα
Φοιτητής που στέλνει γραπτό μήνυμα με το blackberry την ώρα που του εξηγείς
Μετά από αρκετές ζεστές μέρες, πάλι κρύα και βροχές

Μερικά πράγματα που με ξάφνιασαν ευχάριστα
Είδα μία μαρμότα (γιγαντιαίος σκίουρος που σκάβει λαγούμια με δύο εισόδους και δεν πολυφοβάται)
Επιθύμησα να ξαναπιάσω τη φωτογραφική
Επιθύμησα τα ποιήματα του Ελύτη

μερικά πράγματα που συναντάς στις ήπα

Μπριζόλες στα κάρβουνα με φασόλια
Παϊδάκια με γαρίδες
“Make some time”
“We don’t buy it”
Πολυγαμία
Καμμένος καφές σε χάρτινα ποτήρια των 600ml
Αvoiding eye contact in the bus
Μονοκατοικίες από το 1930, κατοικήσιμες και κατοικημένες
Πάμπολλοι εθελοντές, στα νοσοκομεία, στις στέγες απόρων
Δεν υπάρχει τίποτε ακατόρθωτο
National Art Gallery, Washington DC ... με απίθανο κοσμηματοπωλείο!

Μαμά

Και την παίρνω που λες τηλέφωνο να την προειδοποιήσω για τον κλητήρα, και είχα και κάτι νεύρα με την αδελφή σου... τι νεύρα? Άσε τώρα μη σου λέω... Ασε με, κοντεύει να σπάσει το κεφάλι μου, έχω και τις εξετάσεις σε λίγο, θα μου βγει κανένας καρκίνος πάλι... Ε, να η αδελφή σου, μήπως... δεν ξέρω, είναι και το επάγγελμα γεμάτο κινδύνους, ανησυχώ... Μήπως προτιμάει τις γυναίκες? Τι λέω? Την αληθεια λέω! Γιατί δεν βρισκει ένα καλό παιδί? Να παντρευτεί, να μπει στη σειρά της, να κάνει παιδιά? Δεν πειράζει αν γινονται καυγάδες. Γάμος χωρίς δέκα καυγάδες τη μέρα δεν υπάρχει. Τη ρώτησα αν θέλει να κάνει παιδιά και μου ειπε όχι. Και τι θα γινουν τα σπίτια? Σε ποιόν θα πάνε? Είμαι σίγουρη, προτιμάει τις γυναικες!
........................

Μαμά, ετών 65, χωρίς προσωπικούς στόχους, με την κατάθλιψη της τρίτης ηλικίας να καραδοκεί.

Σελίδα 123

H Piece de Resistance με πρoσκάλεσε στο παιχνίδι της Σελίδας 123, περίοδοι 5-8.
Για να μαι ειλικρινής το βιβλίο που βρέθηκε πιο κοντά μου με τουλάχιστον 123 σελίδες είχε λιγότερες από οκτώ περιόδους (Lemony Snicket, A series of unfortunte events, τεύχος 7. Εχει πολύ μικρά φύλλα και τεράστιες περιόδους και είναι εξαιρετικά ευχάριστο παρά τη μιζέρια που στάζει)
Το δεύτερο βιβλίο που έπιασα είχε μία εικόνα στη σελίδα 123 και η λεζάντα της, όπως είναι φυσικό, είχε λιγότερες από οκτώ περιόδους.
Το τρίτο βιβλίο ήταν τυχερό. Όχι μόνο είχε περισσότερες από οκτώ περιόδους στη σελίδα 123 αλλά έτυχε να πέσω στο αγαπημένο μου θέμα, ότι ο εγκέφαλος, όπως η φύση γενικότερα, έχει τον τρόπο του να καταλύει τις ιεραρχίες.

Α vision of the brain, by Semir Zeki.

One would have supposed from the doctrine of exclusive hierarchies that the connections between the visual areas would be exclusively serial, culminating in what might be called a master area.
But such a pattern of connections is not characteristic of visual areas or indeed of other cortical areas, which are instead connected in parallel, although serial connections also exist within a given pathway.
Indeed anatomical studies have yet to reveal a single cortical area to which all the visual areas connect exclusively.
Instead, each cortical area, whether visual or not, has multiple outputs.

Υπάρχει κάποιος που δεν εχει παιξει το παιχνίδι?
Equilibrium, an205, Αντίγονε, ΜΑD, MrDi, koulpa, Aster-oid, 7demons?
(εντάξει, ειστε πάνω από πέντε αλλά δεν μπορώ να διαλέξω)

Ξημέρωσε

Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Επτά το χάραμα, ημέρα Σάββατο, ειναι πολύ νωρίς για μένα.
Το περίεργο είναι ότι τις καθημερινές, που πάλι ανοίγω το μάτι κατα τις επτά, σέρνομαι λίγο (έως πολύ) ενώ τα Σ/Κ νοιώθω ανάλαφρη, ακόμα κι αν θέλω/πρέπει να πάω στο εργαστήριο, όσο κι αν έχω κουραστεί τις προηγούμενες μέρες.

Ξύπνησα λοιπόν σήμερα με το τραγούδι του Μάλαμα κολλημένο στον ουρανίσκο μου

Έρωτες (κάνετε δεξί κλικ κλπ)

Τα λόγια είναι της Φωτεινής Λαμπρίδη, η μουσική και η φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, από το δίσκο 13.000 μέρες (ίδια κι απαράλλαχτα, όνειρα και θαύματα)

Έρωτες που μιλούν στ' αυτί αυτοί γνωρίζουν μόνο
πως ψίθυρο τον ψίθυρο η αγάπη χτίζεται
Τις ρίζες του μισού καημού μου ξεριζώνω
γιατί με δάκρυ το φιλί μου δεν ξορκίζεται

Έρωτες που ακούν καλά, βήμα από πρωτοβρόχι
βλέπουν στα μάτια το θεό κι ανθρώπους δεν φοβούνται
Μόνο αγκαλιάζουν τη βροχή και της φωτιάς τη φλόγα
και με το σώμα ανάλαφρο κάθε βραδιά κοιμούνται

Έρωτες που ξυπνούν νωρίς πριν να χαράξει η μέρα
βλέπουν απ' όλους πιο καλά σκοτάδι δεν αρνιούνται
Βλέπουν των άστρων τη δενδριά κι ακόμα παραπέρα
στην επιφάνεια μιας κλωστής τρέχουν και δεν φοβούνται

Επτά πληγές

Ο thogias είναι ένα πολύ περίεργο πλάσμα και θέλει να μάθει τα επτά θανάσιμα ελαττώματα μου:

1. Αναβλητική, ιδιαίτερα όταν χάνω τον ενθουσιασμό μου για το αντικείμενο

2. Ανασφαλής, ιδιαίτερα όταν ο άλλος το παίζει (ηθελημένα ή μη) βαρύ πεπόνι

3. Συχνά πυκνά λέω ό,τι μαλακία μου κατέβει στο κεφάλι, π.χ. τις προάλλες είπα "γιαβόλ χερ κομαντάντ" στον προιστάμενό μου γιατί με είχε πρήξει με ενα σωρό περιττά ε-μαιηλ γεμάτα διαταγές. Πριν καιρό είπα ό,τι μπούρδα κατέβασε το συναισθηματικό μου κεφάλι σ έναν υποψήφιο "γκόμενο" και φυσικά τον έχασα δια παντός.

4. Κάπως ψωροπερήφανη. Αν δεν καταφέρω κάτι σαφώς άνω του μετρίου, πιγκώνομαι (που έλεγε και η γιαγιά μου) δηλαδή με πιάνει ένα σφιξιμο στην καρδιά από το αίσθημα της αποτυχίας.

5. Όχι πολύ υπομονετική όταν πρόκειται για καταστάσεις που δεν μπορώ να ελέγξω.

6. Θέλω να ξέρω τα συναισθήματα του άλλου (αυτό πάει με την ανασφάλεια)

7. Δεν έχω άλλα ελαττώματα βρε παιδιά γιατί κατά βάθος είμαι ένα τέλειο και μετριόφρον πλάσμα.

Μικρές χαρές (με αφορμή τα Επτά Δ)

Γλυκό και καφές με τους ολοκαίνουργιους φίλους σου στο παλιό, ήσυχο ιταλικό ζαχαροπλαστείο αφού προηγουμένως έχετε ξεποδαριαστεί στη ζωντανή, πολυπρόσωπη πόλη.

Πινεις καφέ, καπνίζεις το τελευταίο τσιγάρο της μέρας, ακούς την αγαπημένη σου ταινία, διαβάζεις και στέλνεις τα γράμματα της εβδομάδας σε παλιούς καλούς σου φίλους και μετά γράφεις αυτό το ποστάκι.

Πριν τελειώσεις τη φράση σου σε προλαβαίνει ο αγαπημένος σου, και γελάτε σα μικρά παιδιά.

Ο ήλιος του απογεύματος περνάει από τα κλαδιά των δέντρων και χτυπάει στο πλαϊνό ξύλο της βιβλιοθήκης (πρέπει να βγάλω τις σίτες από τα παράθυρα γιατί θολώνουν τη φωτογραφία).

Στο τηλέφωνο με το αγαπημένο σου αδελφάκι γελάτε με τις ώρες για βλακείες. Πώς θ ακούγεται στ αυτιά ενός μη-έλληνα η λέξη "οι ιοί"? Κι ακόμα τραγικότερο: "οι υιοί"?

Κι αν είμαι ροκ ....

... (που δεν είμαι φανατικά) μη με φοβάσαι,
γίνομαι, σε τρεις μέρες, τριάντα έξι χρονών.

Τη χρονιά που πέρασε
χώνεψα για τα καλά ότι πέθανε ο πατέρας μου,
απέκτησα λευκές τρίχες στο κεφάλι,
έβαψα τα μαλλιά μου για πρώτη φορά και τα έκανα κόκκινα-μελιτζανί,
άλλαξα δουλειά,
άλλαξα πόλη,
στενοχωρήθηκα, ξαφνιάστηκα, συγχίστηκα και ξαφνιάστηκα ξανά (με αυτή τη σειρά),
πέρασα, επί μήνες, ατελείωτες αργές μέρες στο κρεββάτι, απόλαυση που δεν είχα ζήσει από τα χρόνια του γυμνασίου, και πολύ το χάρηκα,
άρχισα να φωτογραφίζω,
γνώρισα δύο ανθρώπους και ο ένας έγινε φίλος μου,
κολύμπησα πολύ στη θάλασσα... αν δεν έχω χάσει το μέτρημα είχα τρία χρόνια να χαρώ έτσι το νεράκι,
έκανα το τάμα μου και δοκίμασα πολλούς φραπέδες και κάπως λιγότερες τυρόπιτες,
επέστρεψα στους τόπους που μεγάλωσα
και ανέβαλα την επίλυση ενός γρίφου που με περιμένει υπομονετικά αυτή τη χρονιά.

The Library

For there is a wind or ghost of a wind
in all the books echoing the life
there, a high wind that fills the tubes
of the ear until we think we hear a wind

actual

to lead the mind away.

Ότι θα έχει γραφτεί ποίημα με τίτλο Η Βιβλιοθήκη ούτε που το φανταζόμουν μέχρι που ξεφύλλισα τα ποιηματα του William Carlos Williams πριν τα βάλω πρόχειρα σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου (πάνω αριστερά στη φωτό, το άσπρο) κοντά σε μερικά άλλα, επίσης τυχαία διαλεγμένα από τις κούτες της μετακόμισης. Το κακό με μένα είναι ότι ουδέν μονιμότερο του προσωρινού και πολύ φοβάμαι ότι έτσι άτακτα βαλμένα θα παραμείνουν μέχρι την επόμενη μετακόμιση...

Δεξιά του, On the road του Jack Kerouac. Πολύ κακό για το τίποτε μου φάνηκε, πηγαινοέρχεται ένας τύπος πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά στην Αμερική, πίνει και πίνει και ψάχνει τη ζωή πέρ' από το κλασσικό "όνειρο". Εχω τη φρικτή υποψία ότι δεν τη βρήκε.

Ακόμα πιο δεξιά Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Goldbach ή Πώς ν αγγίξετε την παραφροσύνη αν χαθείτε στην αγκαλιά της επιστήμης, του Απόστολου Δοξιάδη. Κάθε ζυγός ακέραιος μεγαλύτερος του 2 μπορεί να γραφτεί ως άθροισμα δύο πρώτων αριθμών, δηλαδή δύο μονών αριθμών που διαιρούνται μόνο με τον εαυτό τους και το 1

π.χ. 10=3+7, 14=3+11 και τελειωμό δεν έχει αυτή η 'σειρά'..... Το κακό είναι ότι δεν έχει κι απόδειξη!

Αριστερά του Williams, το βιβλίο της Jane Goodall γεμάτο εμπειρίες από τα ξαδέλφια μας τους χιμπαντζήδες.

Οδηγός άγριων φυτών, Audubon Society, οι καλύτερες εκδόσεις για ερασιτέχνες περιηγητές!

Alain de Botton, The Architecture of Happiness. Πιστέψτε με, ήταν δώρο! Τι φανφάρας, θεέ μου!

Λεξικό Ισπανικής γλώσσας, μισοπαρατημένη απόπειρα να μάθω μόνη μου Ισπανικά για να διαβάσω Neruda και Marquez στο πρωτότυπο.

Georgia, από το ταξίδι μου στην Ατλάντα, πριν δύο χρόνια. Αυτή η πολιτεία ήταν πάντα φτωχή.

Από κάτω και από αριστερά προς τα δεξιά έχουμε:

Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς, γιατί κάπως πρέπει κι εγώ να αποκοιμιέμαι τα βράδυα.

Lemony Snicket, A series of Unfortunate Events, καταπληκτικό νυχτερινό ανάγνωσμα! Με άρωμα Ιουλίου Βερν, Ένιντ Μπλάιτον, μυστήριο, τρυφεράδα, εξυπναδα. Για παιδιά, εννοείται.

Snow, του Orhan Pamuk. Όταν το πρωτοδιάβασα μου φάνηκε ότι διαβάζω Έλληνα συγγραφέα. Στην πορεία μπερδεύτηκα τόσο με την πλοκή ώστε σιγουρεύτηκα πως όντως είναι 'Ελληνας.

Living to tell the tale, του Gabriel Garcia Marquez. Δεν περιγράφεται η συγκίνηση που νοιώθει κάποιος όταν διαβάζει την αυτοβιογραφία του αγαπημένου του συγγραφέα και αναγνωρίζει τους ήρωες ή θραύσματα από τους ήρωες των βιβλίων του.

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, και ακόμα αδιάβαστο του Νίτσε.

The Wind in the Willows του Kenneth Grahame. Θυμάται κανείς εκείνο το κινούμενο σχέδιο στην τηλεόραση μ' έναν ψυλομύτη, πλούσιο βάτραχο που ζούσε σ ένα μεγάλο αρχοντικό, που όλο έκανε βλακείες και τον γλύτωνε ο σοφός ασβός και ο καλός φίλος ο τυφλοπόντικας? Υπήρχαν κι άλλοι χαρακτήρες στο δάσος, ο ratty ενας εντελώς carefree και καλός χαρακτήρας, οι κακές νυφιτσες, μόνιμος μπελάς, κάτι σκιούρια, κάτι κουνέλια...

Ταξιδιωτικός οδηγός ΗΠΑ και οδηγός τσέπης Lonely planet της Νέας Υόρκης.

Πιο πέρα διάφορα ενοχοποιητικά στοιχεία....

Μα τον Τουτάτι!

Διαβαζω στην enet:
"Η είδηση των τραυματισμών και η στάση των ΜΑΤ εξόργισε άλλες ομάδες, που έσπευσαν να ενισχύσουν το αντιφασιστικό μπλοκ. Οι πρώτοι που ενώθηκαν με τους αρχικούς διαδηλωτές ήταν πάνω από 200 αναρχικοί που διαδήλωναν εκείνη την ώρα στο Σύνταγμα, στο πλαίσιο διεθνούς διαμαρτυρίας για τα μεταλλαγμένα. Δεκάδες άλλοι ήρθαν από άλλες περιοχές της Αθήνας ή ακόμη και ταξιδεύοντας από άλλες πόλεις."

Πετάγομαι μέχρι τη διπλανή πορεία. Δε θ αργήσω.

Η Αθήνα είναι μια θεοπάλαβη πόλη που δεν μπορείς παρά να την αγαπάς.

Μην την ακούτε!...

Mε παράτησε μετέωρο, στο παράθυρο. Ούτε που ξέρω αν είμαι μέσα ή έξω από το σπίτι...

Σας λέει ότι φτιάχνει τη βιβλιοθήκη της? Χμ...








............εγώ άλλα βλέπω εκεί στο πάτωμα....







κι αυτή η ιστορία με τα φύλλα που μάζεψε.....
ας μη μιλήσω...

όλο χάνεται τα βράδυα

σε παράξενους δρόμους










με φώτα κι αυτοκίνητα

και τις Κυριακές μ αφήνει μόνο μου...
ζήτημα αν έρθουν τα πουλάκια τώρα που κάνει και κρύο,

για να πάει, λέει, στο μεγάλο πάρκο

...... απλώνεται στα παγκάκια

και θαυμάζει τον ουρανό!

Allium cepa...

... το γνωστό μας κρεμμύδι.
Ελα όμως που υπάρχουν διάφορες ποικιλίες...
Το κόκκινο ή ισπανικό, που είναι γλυκό, δεν καίει καθόλου, δίνει ωραίο χρώμα αλλά από γεύση και αψάδα δεν είναι και πολύ ... εκδηλωτικό.
Το άσπρο, που κάτι θέλει να ψιθυρίσει αλλά είναι κι αυτό ντροπαλό...
Και το καφέ, το γνωστό σε όλους μας κρεμμύδι που μόλις πάει να μαλακώσει στο ζεστό λάδι αλλάζει η μυρωδιά του και ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να προσθέσεις την τομάτα και που μας φέρνει αναστάτωση και δάκρυα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά 4 χρόνια στο αμέρικα, όλο σε άσπρο και κόκκινο κρεμμύδι έπεφτα. Πουθενά το καφέ!
Και ειναι τόσο χρήσιμο να έχεις την ευεργετική του επίδραση. Κάτι σαν feedforward inhibition κάνει, ρίχνεις το κλάμα της αρκούδας την ώρα που το καθαρίζεις και μετά ανοσοποιείσαι και δε σε πειράζει τίποτα.

Μαγειρεύω ρύζι με λαχανικά και μπόλικο ψιλοκομμένο καφέ κρεμμυδάκι....
;-)

Saturday night fever!

Home alone σήμερα και όλη μέρα σεφράρω ανηλεώς, χαζεύω φωτογραφίες, τακτοποιώ φωτογραφίες, αναρτώ φωτογραφίες. Μέχρι εκεί φτάνει η δημιουργικότητα σήμερα. Δε φωτογράφησα ούτε περπάτησα, μίλησα ελάχιστα, δε μάζεψα τα πεσμένα φύλλα της αυλής (και αυτό θα το πληρώσω πολύ ακριβά αύριο...), δεν πήγα στην πόλη, δε μελέτησα, δεν πήγα τα ρούχα στο πλυντήριο.

Βρίσκομαι στο μεγάλο δίλημμα: να ξεπακετάρω μερικά από τα άπειρα κουτιά της μετακόμισης ή να δω, για νιοστή φορά, την Audrey Hepburn να μου αποκαλύπτει ότι δεν είναι τελικά μια ελαφρόμυαλη χαζούλα αλλά μια τραγική γυναίκα που αναζητά την αγάπη, στο Βreakfast at Tiffany's?



Η μουσική είναι του Henri Mancini και τα λόγια του Johnny Mercer.
Η ταινία είναι του Blake Edwards και το βιβλίο του Truman Capote.

Εκπαιδευτής

Γνωρίζετε πού βρίσκεται η έξοδος κινδύνου? Τον ήχο της σειρήνας για την πλήρη εκκένωση του εργαστηρίου? Τη σειρήνα έκτακτων καταστάσεων? Ποια κτίρια έχουν προδιαγραφές πυρηνικού καταφυγίου?
Γνωρίζετε τι βρίσκεται πίσω από αυτόν τον τοίχο?
Τι να κάνετε σε περίπτωση ατυχήματος με ραδιενέργεια?
Γνωρίζετε ότι αν συνάψετε σχέσεις με άτομα από ύποπτες χώρες πρέπει να το δηλώσετε στους ανωτέρους σας?
Πρέπει να ακολουθείτε το νόμο γιατί είναι ο νόμος.

Αν ένας συνάδελφος πάθει υπογλυκαιμική κρίση, γνωρίζετε πού βρίσκεται το vending machine?

Αααχχχ, έχω μια καλή φίλη από τη Γιουγκοσλαβία, ξεκινήσαμε από pen pals και είμαστε ακόμα φίλοι!
..................................

Απροσδιορίστου ηλικίας, morbidly obese, ξανθός, ασθματικός, συνήθως παίρνει τη δουλειά του πολύ στα σοβαρά.

Έλεος, κύριοι του Πέμπτου Προγράμματος!

Σαν με κοιτάς, ειναι τα μάτια σου μια θάλασσα πλατιά κλπ κλπ
Λα, λα, λα, συρτάκι
Ο πενηντάρης είν' ένας νέος της εποχής (εντάξει, δε θα διαφωνήσω)
Άγνωστο τραγούδι των 60ς τύπου Μάρθα Κλάψα
Μια βραδυά στην Αμφιάλη, του τη φέραν του Μιχάλη
Άρρωστη καρδιά δε βρίσκει γιατρειά στη λησμονιά, χάνεται στ αγιάζι μέσα στο βοριά, στα ξένα μακρυά....

Μα ειναι αυτά τραγούδια για τον απόδημο ελληνισμό?
Να χτυπήσω ενέσεις τώρα ή να τ αφήσω για αύριο?
Άσε, το αφήνω για αύριο το βράδυ γιατί αυριο το πρωί έρχονται, θεωρητικώς, τα έπιπλά μου και επιτέλους θα κοιμηθώ σαν άνθρωπος, θα κάτσω σε τραπέζι, θα ξαναφορέσω παντοφλίτσες , θα φτιάξω τη βιβλιοθήκη μου και θ αράξω στον αγαπημένο μου καναπέ για ν ακούσω το Πέμπτο Πρόγραμμα, τη Φωνή της Ελλάδας, που τόσο μα τόσο με αγαπά και με σκέφτεται και θέλει να μου φτιάχνει τα κέφια κάθε βράδυ!

Σημείωση: Μ αρέσουν τα λυπητερά τραγούδια, με λυτρώνουν. Αλλά υπάρχει κι άλλη Ελλάδα εκτός από τη Βουγιουκλάκη, το Νταλάρα και το Ζαμπέτα και γενικότερα κι άλλη Ελλάδα πλήν της στερεότυπης, τουριστικής, θερμομεσογειακής εκδοχής της.
Αυτό το Πέμπτο, δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει...

New York!

Η Νέα Υόρκη είναι μια θαυμάσια πόλη, η μόνη φυσιολογική πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών και η δεύτερη αγαπημένη μου πόλη μετά το Βερολίνο. Δεν συμπεριλαμβάνω στη λίστα των "πόλεών μου" την Αθήνα, το Άργος και το Ναύπλιο γιατί είναι εκτός συναγωνισμού, άλλο κεφάλαιο...
Λοιπόν, η ΝΥ, έχει όλα τα μουσεία που μπορεί να ποθήσει άνθρωπος, φανταστικά αρχιτεκτονήματα, εντυπωσιακές εθνικές γειτονιές ιταλών, πορτορικάνων, κινέζων, εβραίων, ελλήνων και δε συμμαζεύεται, φανταστικά πάρκα για ατελείωτες βόλτες, πολύ καλά πανεπιστήμια, παλιό αλλά τεράστιο και λειτουργικό μετρό, θέατρα, συναυλίες, bar, gay community όχι τρομερά γκετοποιημένη, θάλασσα......
....
....περίπτερα, που δεν αγγίζουν φυσικά την αρχοντιά και τη μεγαλοπρέπεια των ελληνικών, αλλά είναι λειτουργικά και καθαρά, και..............
....
....κιοσκάκια γρήγορου φαγητού σχεδόν σε κάθε γωνία όπου μπορείς να βρείς hot dog, σουβλάκια, καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς, pretzels και κάστανα!
Μα δεν ακούγεται ένα θαύμα?
Ε, είναι ένα θαύμα!

Μπρρρ!!!!

Δεν ξέρω γιατί ο Fahrenheit, καλή του ώρα, σκέφτηκε αυτήν την αλλοπρόσαλλη κλίμακα θερμοκρασίας, αλλά όταν κάνει πολύ κρύο είναι χρήσιμη για καθαρά ψυχολογικούς λόγους!
Διότι, όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο να λες ότι απόψε, ....ναι, ναι απόψε Τετάρτη 3 Ιανουαρίου, η θερμοκρασία θα πέσει στο μηδέν (Φαρενάιτ) παρά ότι θα φτάσει στους μείον δεκαοκτώ (Κελσίου).
Για τη μετατροπή: Τc=(Tf-32)*(5/9).
Χονδρικά, αφαιρούμε 30, διαιρούμε δια 2, αφαιρούμε κάτι λίγο ακόμα... και παθαίνουμε συμφόρηση όχι από το κρύο αλλά από το σοκ!